Recenzja książki Czerwona księżniczka

Przy sobocie przypomniałam sobie o biografii poświęconej synowej I sekretarza KC PZPR.

Pani profesor kierowała Katedrą Kliniki Okulistycznej Śląskiej Akademii Medycznej. Była dyrektorem Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego numer 5 Śląskiej Akademii Medycznej. Zmarła 26 grudnia 2020 roku w Czeladzi. Kultowa postać polskiej i światowej okulistyki.

Ariadna Gierek- Łapicka de domo Zankowicz ( ponoć córka Leonida Breżniewa) opatentuje przyrząd do niwelowania ferromagnetycznych ciał z oka, noża mikrochirurgicznego, skalpel okulistyczny. Uzależniona od alkoholu, który niemal zniszczył jej karierę. Różne środowiska próbują podważać jej osiągnięcia i dorobek, oskarżana jest o plagiat w pracach naukowych. Kobieta jakoś się wybroniła.

Młoda bohaterka tej książki nie chce zostać lekarzem. Ma inne plany i marzenia, chce zostać malarką. Wpływ ojca zrobił swoje, dziewczyna porzuca marzenia i aplikuje na studia medyczne. Dostaje się bez problemu. Jako specjalizację wybiera okulistykę.

Wymagająca perfekcjonistka terroryzująca współpracowników. Apodyktyczna i nieznosząca sprzeciwu. Gierek- Łapicka to persona, która potrafiła wykorzystać swój czas i koneksje. Pragmatyczka. Ubóstwia wystawność oraz życie na wysokim poziomie. Wśród jej pacjentów znajduje się nawet sam Czesław Miłosz, któremu zoperuje jaskrę.

Autorzy dokonują zbędnych dygresji, za dużo odniesień do epoki, brak powiązań treści z tematem. Niczego nie komentują, brakuje ich opinii.

Można przeczytać.