Pamięć Babel recenzja

W tym tomie Lustrzanny mamy okazję spotkać Ofelię dopiero trzy lata po dramatycznym zakończeniu "Zaginionych z Księżycowa". Pod czujnym okiem Nestorek młoda pani Thorn usilnie próbuje rozgryźć lokalizację swojego męża oraz tajemnicę Boga. Z jednej strony pragnie spotkać się z Thornem, z drugiej strony panicznie boi się tego spotkania, oraz że przez swoje wybitny talent wpadania w kłopoty mogłaby go wydać prosto w ręce wroga. Dziewczyna nie jest jednak sama i z pomocą starych, dobrych przyjaciół trafia na arkę Babel.

Wreszcie mamy okazję poznać kolejną arkę! Po Animie i Biegunie nadszedł czas na Biegun- centrum wiedzy i nowoczesności. Tutaj człowiek nie wykorzystuje do pracy innego człowieka, a automaty... Nie każdemu się to jednak podoba. Bardzo szybko dowiadujemy się, że pod tą śliczną powłoką ideału skrywane są grzechy, które nie chcą, by ktokolwiek o nich wiedział. Odkrywanie wraz ich z Ofelią, zwiedzanie Memoriału, funkcjonowanie w Dobrej Rodzinie było dla mnie świetną rozrywką.

Główna bohaterka kontynuuje swoją podróż ku swojej niezależności i walce o siebie, a także o... Thorna. Nawet przetrzymywana na swojej rodzinnej arce nie traci czasu- analizuje każdą wskazówkę, szuka poszlak. Na Babel poświęca swój strach i naiwność, znosi upokorzenia i ciężką pracę, byle dotrzeć do upatrzonego celu. I, mimo że na zewnątrz wydawać by się mogło, że wróciła do roli popychadła, że można ją przestawiać z kąta w kąt, to tak naprawdę jest to tylko kolejny środek do tego, aby wrócić do męża.

Relacja państwa Thorn w końcu rozkwita! Ofelia musi otrzymać naprawdę zimny prysznic, aby w końcu mieć odwagę poznać prawdę o swoich uczuciach do Thorna. Ile ja na to czasu czekałam! Naprawdę było warto. Nie oznacza to, że jednak od tej pory czekają nas już tylko miłosne uniesienia. Związek tych skrajnych przeciwieństw wymaga pracy i cierpliwości, ale czy nie to sprawia, że jest tak wyjątkowy?

Autorka nie zwalnia tempa i z ręką na sercu mogę przyznać, że "Pamięć Babel" pod względem akcji jest najlepszy, lepszy od swoich poprzedników. Bawiłam się naprawdę dobrze. Mamy tu wszystko- śledztwa, ucieczki, zagadki, różnych bohaterów, a każde zakończenie rozdziału sprawiało, że musiałam brnąć w lekturę dalej. Mam tylko nadzieję, że ostatni tom Lustrzanny nie zaniży poprzeczki.