Nie jest za późno recenzja

Chyba nigdy nie zastawiałam się nad tym, jak przypadkowe wydarzenia, czy dobór słów podczas rozmowy mogą być odebrane przez drugą osobę. Bądź też jak niedomówienia mogą wpłynąć na życie ludzi.

Agnieszka Olejnik w książce „Nie jest za późno” dała mi taką możliwość. Zabierając się za tę powieść, byłam przekonana, że dostanę jakąś historię opartą na popularnym schemacie: znali się jako dzieci albo nastolatkowe i jako dorośli już ludzie po przejściach znowu się niespodziewanie spotykają. Tym razem się pomyliłam i tylko w niewielkiej części było tak, jak myślałam.

Autorka przedstawiłam nam losy dwóch osób – Aniki i Brunona. Bohaterów poznajemy jako nastolatków, którzy za parę miesięcy będą pisać maturę. Chociaż uczęszczali do różnych szkół w tej samej miejscowości, to los zetknął ich ze sobą. Była to miłość od pierwszego wejrzenia i to w dosłownym znaczeniu. Jednak przez kłamstwo i brak porozumienia rozstali się na parę lat. Przez pięć lat rozłąki życie głównych bohaterów się zmieniło. Co wynikło z ponownego spotkania, jak potoczyły się dalej losy bohaterów? Dowiecie się jak przeczytanie tę książkę.

Co do bohaterów to moje serce skradła postać Brunona. Chłopak nie miał łatwego życia. Tragedia, która wydarzyła się w jego życiu, gdy był małym chłopcem, zmusiła go do szybkiego dorośnięcia. Chłopak mimo ciężkich doświadczeń życiowych potrafił sobie poradzić, walczyć o to, co najważniejsze.

Z Aniką miałam problem. Na początku bardzo ja polubiłam, jednak im dalej czytałam książkę, to coraz bardziej wkurzało mnie jej zachowanie. Dziewczyna pochodziła z bogatego domu i otaczała się ludźmi, którzy nie mogą narzekać na brak pieniędzy, dla których liczył się tylko status majątkowy. Jednak ona była inna. Anika to osoba wrażliwa, uczuciowa, ambitna, ale im bardziej powieść się rozkręcała, tym bardziej przestawałam rozumieć jej wybory.

Autorka stworzyła niesamowitą powieść o pierwszej miłości, przedstawioną oczami dwóch bohaterów. Dzięki temu zabiegowi jesteśmy w stanie wczuć się w położenie Aniki i Brunona. Możemy poczuć targające nimi emocje, zrozumieć ich wybory. Autorka pokazała nam jak kłamstwo, żal, słowa, czy też niedomówienie potrafią wpłynąć na zachowanie i zmienić życie.

Jedyną rysą tej książki okazało się zakończenie. Dla mnie czegoś tam brakowało. Po tak świetnej fabule, po przeżyciu tylu emocji podczas czytania, po skończeniu tej powieści czułam taki niedosyt. Zabrakło mi jakiegoś epilogu, zwieńczenia tej historii.

Pomimo tego małego uczucia niedosytu po przeczytaniu ostatniej strony, z czystym sumieniem polecam tę książkę.

„Nie jest za późno” to moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Uważam je za bardzo udane i mam zamiar przeczytać inne książki, które wyszły spod pióra Agnieszki Olejnik. Mam nadzieję, że reszta powieści tej autorki jest tak samo emocjonująca i wciągająca jak „Nie jest za późno"