Nie jest za późno recenzja

Okładka książki Agnieszki Olejnika zachęca: „ Przeżyj jeszcze raz swoją pierwszą miłość”. Podążając za tym drogowskazem odkryłam na kartach powieści uczucie Aniki i Bruna. Imię bohaterka zawdzięcza mamie, która była zafascynowana Anniką , towarzyszką zabaw Pippi Pończoszanki. Odjęła jedno „ n” i tak powstała Anika.
Co do historii, to opowieść zaczyna się gdy bohaterowie mają po 18 lat i kończą licea. Ich życiowe dylematy, rozterki i podejmowanie decyzji „Co dalej?” zostały przez pisarkę potraktowane dość marginalnie. Na pierwszym miejscu pokazane zostały wybory sercowe…i wstyd. Tak – Anika zakochała się w chłopaku, którym nie może się pochwalić przed swoimi koleżankami, bo jest „inny”. Nie ubiera się w markowe ciuchy, nie ma kont w mediach społecznościowych, a na dodatek pisze wiersze i wygrywa konkursy. Jedyny mocny punkt Bruna, to gra w siatkówkę. Jest liderem w szkolnej drużynie.
Anika, nie pasuje do swojej paczki koleżanek, które są z innej bajki, ale nie stać jej na głośne „NIE”. Wtapia się w grupę, czego przyjdzie jej bardzo mocno żałować.

Gdy autorka opisuje pierwszą miłość Aniki, robi to wdzięcznie. Tę część powieści czytałam z przyjemnością, zgadzając się z przekonaniami bohaterki:

Niestety, gdy pojawił się temat niedorzecznego zakładu pomiędzy Aniką i jej koleżankami, zaczęłam odbierać tę opowieść dużo trudniej. A to z powodu namnożenia nieszczęśliwych, przygnębiających i trudnych wątków. Smutne przemyślenia, złe smsy wymieniane między bohaterami, zaciemniały perspektywę lektury. Spowodowały, że już nie byłam ciekawa odpowiedzi na pytania: „Jak to się skończy? Będą razem czy nie?”

Zastanawiałam się dlaczego autorka pokazała walkę o pierwszą miłość z tak trudnych perspektyw? Może zależało jej na historii blisko życia i codzienności .
Cóż, po obiecującym początku, czułam się rozczarowana i zaczęłam czytać bez emocji.
Szkoda. Myślałam, że prowadząc dwa równoległe wątki, Aniki i Bruna, pisarka zmieści w tej powieści dużo więcej...

Jednak, mimo wszystko, nie skreślam tej opowieści. Gdybym mogła wprowadzić kilka skrótów, sądzę że z galimatiasu powrotów, oczekiwań i domysłów pary bohaterów, które zajmują 378 stron, powstałaby dużo ciekawsza powieść obyczajowa.

Oddaję głos Anice:

Dziękuję wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki książki.
Premiera książki 26.01.2022 r.