Opowieść (Nie) Wigilijna recenzja

Dziś przychodzę do was z recenzją krótkiego opowiadania “Opowieść (nie) wigilijna”. Wcześniej miałam okazję już poznać wcześniejsze części z tej serii, które wzbudziły we mnie bardzo przyjemne odczucia.
W "Opowieści (nie) wigilijnej" poznacie historię Niny, która zdecydowanie nie jest entuzjastką Walentynek. Dla niej ten dzień to jedynie czas, gdy wszelkie wydumane romantyczne gesty są wyolbrzymione, a miłość wylewa się z każdego kąta, sprawiając, że czuje się nieco zdezorientowana. Jednak los szykuje dla Niny coś zupełnie nieoczekiwanego. W walentynkową noc, zamiast tradycyjnych serc i kwiatów, na jej drodze stanie niezwykła postać - ktoś, kto wprowadzi ją w surrealistyczną podróż przez historię przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. W tej podróży odkryje, że miłość może przybierać różne formy, czasem zupełnie niespodziewane i wyjątkowe.
"Każdy skrywa w szafie swoje demony, ale tylko nieliczni potrafią odłożyć do niej klucz na bok i więcej tam nie zaglądać. Ty masz możliwość ujrzenia swojego starego życia z boku. Nie jako aktor, tylko jako widz. Podejdź i popatrz, a może dostrzeżesz coś, co ci umknęło.”
"Opowieść (nie) wigilijna" to fascynująca podróż przez zawiłości uczuć, ukazująca, że miłość nie zawsze przybiera klasyczne formy obchodzone w Dniu Zakochanych. A zranione serce potrafi wznosić bardzo grube mury wokół siebie.
Ninę można poznać z poprzednich części serii, jednak w tej z zupełnie innej perspektywy. Swoje serce skryła za grubym i wysokim murem, a do tego obrośniętym mega grubym bluszczem. To, co odkryłam za nim, było dla mnie mega dużym zaskoczeniem. To, co pokazywała o sobie wcześniej, to była tylko i wyłącznie fasada.
Czytając tę historię, ocierałam łzy wzruszenia i łzy ze śmiechu naprzemiennie. Czułam emocje i uczucia targające Niną, współczułam jej i kibicowałam jednocześnie. Nina ma serce, które zakopała głęboko w sobie i bardzo nie chciała dopuścić go do głosu. Jednak babcia Helenka je usłyszała i wcieliła się dosłownie w postać z Dickensowskiej opowieści. Sprytna, energiczna i przedsiębiorcza starsza Pani dosłownie dała czadu! Dzięki temu Nina posłuchała, co mówi do niej jej własne serce.
W tym krótkim opowiadaniu znajdziecie cięte riposty, humor i piękny morał. Serce to nie nasz sługa, a czasem, choć bardzo nie chcemy, powinniśmy go posłuchać. Czy polecam - tak! Czy mam pytanie? Tak! Dlaczego to było takie krótkie? Ja chcę więcej! Zapraszamy do odkrycia tej pełnej uroku i nieprzewidywalnych zwrotów akcji opowieści.
KD