Nie zabiłam recenzja

„ Tymczasem wstydzić powinni się Ci, którzy zadbali o to, aby nasza dusza się rozleciała. Czasem jedynym sposobem, aby ją posklejać, jest właśnie pomoc psychiatryczna ”.

Z powyższym fragmentem najnowszej książki Klaudii Muniak trudno się nie zgodzić. Leczenie psychiatryczne, trauma z dzieciństwa.
Tematy wciąż wstydliwe. Omijane szerokim łukiem. A tak bardzo ważne. Potrzebne. A cały czas zapominane. Tak bardzo istotne. A tak mało się jeszcze o nich mówi. Tym bardziej cieszę się, że Autorka tak ważne zagadnienia w tej książce poruszyła.

Dziecięca dusza pragnie ukojenia, ciepła rodzicielskiej dłoni pragnie. Dotyku czułego. Uczucia. Bliskości. Tej dobrej. Jakiej powinno każde dziecko doznać. W zamian otrzymuje zimno i ból. Cierpienie i łzy. Tęsknotę za dzieciństwa namiastką. Zmartwieniem tej dziecięcej duszy jest to, ile jeszcze ciosów wymierzonych w swoje wnętrze wytrzyma. Pragnie żyć, być dzieckiem. Pragnie pomocy, ale nikt jej cierpienia zdaje się nie zauważać.
„ To, co dzieje się w naszych duszach, należy tylko do nas ”.

Dorosłość duszy nie zaznała ukojenia. Trauma nie odeszła. Okaleczona dusza boli. Wspomnienia pozostają. A wraz z nimi zaburzenia depresyjno - lękowe. Mimo tego, Sandra walczy. Walczy o siebie, o każdy kolejny dzień. Choć dorosłość nie jest jej przychylna. Traci pracę, mieszka w wynajętym pokoju, nie ma obok niej osoby, która mogłaby jej pomóc. Poddaje się nowoczesnej terapii. Jednak to, co zaczyna się dziać w jej otoczeniu sprawia, że gubi się w tym, co jest prawdą, a co ułudą. Umęczony umysł widzi rzeczy, w które nie do końca wierzy. Gdy dochodzi do morderstwa, już sama nie wie czy...zabiła. A przecież kiedyś już to zrobiła...

Ta książka krzyczy. Boli. Ukazuje obraz udręczonej psychiki ludzkiej i walki o siebie.
Napięciem ocieka. Wybrzmiewa aurą dusznej atmosfery.
Ta książka to emocje. Trudne. Mocne. Smutne. Poruszające.
Ta książka to niepokojąca wędrówka meandrami ludzkiego umysłu obarczonego głęboko tkwiącą w duszy zadrą.
Ale ta książka to też nadzieja. A na co, sprawdźcie sami.