Nie zabiłam recenzja

.......
Klaudia Muniak jest autorką znaną przede wszystkich z thrillerów medycznych.
To dzięki niej tak naprawdę zaczęłam czytać thrillery z głównym wątkiem medycznym.
Klaudia jako alsolwentka biotechnologii wie o czym pisze i nie bajeruje czytelnika pozorną wiedzą.
Ona tą wiedzę ma.

"Nie zabiłam" to thriller psychologiczny opowiadający o trzydziestoczteroletniej Sabinie Gancarek, która ma zaburzenia lękowo-depresyjne.
Z powodu trudnego dzieciństwa nie potrafi odnaleźć się w dorosłym życiu.
Poddaje się innowacyjnej terapii medycznej, a przez możliwość wystąpienia skutków ubocznych jest pod obserwacją lekarską.
W czasie terapii Sabina ma zaniki pamięci i podczas jednego z nich zostaje zamordowana kobieta, którą ona znała. Tym samym trafia na celownik policji.
Czy jest to możliwe by zabiła?
Czy terapia mogła obudzić mroczną część jej natury?

"Nie zabiłam" to według mnie najlepsza książka autorki, a przeczytałam wszystkie.
Świetnie wymyślona historia, poprowadzona idealnie, dopracowana w każdym szczególe. Zagadka wciąga od pierwszych stron, a narracja pierwszoosobowa pozwala nam wejść w głowę głównej bohaterki. Napięcie stopniowo dozowane w pewnym momencie wybucha by zaserwować czytelnikowi taki twist i strzał w policzek, że patrzymy na te literki i myślimy wow.
Postać Sabiny ukazuje nie tylko lęk przed nowym leczeniem i wbijanie sobie do głowy dziwnych wizji, ale ukazuje konsekwencje traumy z dzieciństwa, która jest tak straszna, że nie pozwala spokojnie oddychać, osacza, wręcz próbuje doprowadzić do choroby psychicznej.
"Nie zabiłam" to pozycja obowiązkowa dla fanów thrillerów psychologicznych zwątkiem medycznym.


Nie zabiłam" to według mnie najlepsza książka autorki, a przeczytałam wszystkie.
Świetnie wymyślona historia, poprowadzona idealnie, dopracowana w każdym szczególe. Zagadka wciąga od pierwszych stron, a narracja pierwszoosobowa pozwala nam wejść w głowę głównej bohaterki. Napięcie stopniowo dozowane w pewnym momencie wybucha by zaserwować czytelnikowi taki twist i strzał w policzek, że patrzymy na te literki i myślimy wow.