Tak jest okej recenzja

Napisałam wiele recenzji, przeczytałam setki książek. Wydawać by się mogło, że nic mnie nie zaskoczy, że nie zabraknie mi słów. Że przeczytana historia aż tak przejmie moje serce i umysł.

Nie potrafię myśleć o tej książce i nie płakać, nie czuć wewnętrznego drżenia samotności, bólu i tej iskierki nadziei.

TAK JEST OKEJ to niemy krzyk bólu w morzu samotności.
Podzielę na 2 części to co mam do powiedzenia.

1 część- ogólniki
TJO to prosta a jednocześnie złożona historia. Narracja prowadzona jest dwutorowo - rozdziały z teraźniejszości Marin w akademiku oraz czas "przed tym dniem ". Te skoki czasowe świetnie się uzupełniają i nadają dynamiki wydarzeniom.

Na kartach książki poznajemy Marin i jej dziadka, dzieciństwo, przyjaciół, dom, gdzie mimo wspólnego mieszkania nigdy nie byli sobą u siebie, nie przekraczali granic. Autorka pięknie i emocjonalnie połączyła wątki takie jak ucieczka, samotność, biseksualizm, przyjaźń, miłość dwóch młodych kobiet, radzenie sobie z osamotnieniem. A dodatkowo nadała realizmu i chwili oddechu poprzez rozmowy o książkach, obrazach, ręcznie robionych miseczkach.

Dodatkowym plusem są tutaj postaci dorosłych,l - rodziców, pani w sklepie czy dozorca. Wszyscy oni mają w sobie całe pokłady ciepła, zrozumienia i są gotowi nieść pomoc beż narzucania się.

Książka o kruchości świata wobec straty, bezradności i o ogromnej mocy prawdy i rozmowy.

Cześć 2 - będę zachwalać i płakać.
Nie sposób przeczytać tej książki bez chociaż jednej wylanej łzy. Nie sposób nie odczuć tęsknoty, samotności i bólu Marin. Autorka wręcz w namacalny sposób opisała wszystko to, co targa dziewczyną. Jej gesty, zachowania, myśli są proste a jednocześnie poruszają do żywego i rozrywają serce.

Następnie relacja Marin i Mabel. W treści autorka fajnie wytłumaczyła ich imiona i związek między nimi. Relacja młodych kobiet jest złożona. Zaczyna się od pierwszego spotkania, przeistacza się w przyjaźń na piaszczystej plaży. Następnie łączy je uczucie, stają się kochankami, ich relacja wskakuje na poziom, który jest czymś więcej, czymś nienazwanym a następnie coś się psuje i odbijając się od poszczególnych etapów szukają swojego złotego środka.

Również relacja Marin i jej dziadka daje do myślenia. Jest specyficzna- jednocześnie pełna ciepła z drugiej strony z wyraźnymi granicami. Po przeczytaniu książki warto przeanalizować psychikę dziadka Marin.
Rozmowy prowadzone w tej książce są proste a jednocześnie przejmującej i głębokie. Są iskierami światła w mroku bólu i niedopowiedzeń.

Na koniec chciałabym poprzez cytat z tej książki życzyć Wam czegoś pięknego

💙 Więcej szczęścia, niż się może zmieścić w człowieku. Takiego szczęścia, które aż promieniuje na zewnątrz. 💙