Nie ma recenzja

Zbiór felietonów o szeroko pojętej nieobecności. Mariusz Szczygieł zebrał w nim historie/opowieści/rozmowy z ludźmi przynależącymi do różnych światów, reprezentujących różne zawody i narodowości, którzy opowiedzieli mu o swoim własnym „nie ma”.

Zbiór zawiera felietony o różnym ciężarze gatunkowym. Były i te zabawne, były i te melancholijne i wzruszające, były i takie, które nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia, niewiele mnie też ciekawiły, ale były też i takie, których czytanie sporo mnie kosztowało emocjonalnie. Nie wiem, czy to był trafiony pomysł, żeby w jednym zbiorze umieścić tak skrajnie różne historie… Być może chodziło o różnorodność, o wszechstronne ukazanie tego „nie ma”, ale w konsekwencji, czytelnik został zmuszony do balansowania w skrajnych uczuciach. Od spontanicznego śmiechu, przez niemal do łez wzruszenia, na bezsilności i wściekłości skończywszy.

Znalazłam tu kilka wyrazistych felietonów, takich przemawiających do mnie dużymi literami, takich mnie poruszyły, wzruszyły i wzburzyły, zaś tekst Gwiazda wszystkich wilii wydał mi się najciekawszy w kontekście historyczno-obyczajowym. Były też i druzgocące treścią, wymową i kontrowersjami, jakie wywołały.

Dodam, że teksty zamieszczone w zbiorze nie każdemu mogą odpowiadać pod względem formy. Czasami panuje duży chaos w sposobie narracyjnym przedstawianych historii, czasem trzeba, i to bardzo, czytać między wierszami, domyślać się i szukać sensu, często czułam, że przeciskam się w szczelinach pomiędzy słowami danej historii, a i tak nie udaje mi się poznać jej naprawdę. I właśnie również w sposobie narracyjnym panuje duża różnorodność – jedne felietony czyta się normalnie, od początku do końca jasno, klarownie i zrozumiale i ich odbiór przychodzi z lekkością, a niektóre są jak wejście na stromy szczyt: trzeba szukać właściwej trasy, najlepszego i najmniej obciążającego podejścia.

Polecam ten tomik, bo jestem przeświadczona, że zapewne każdy z nas doświadcza jakiegoś swojego „nie ma”, odczuwa skutki „nieobecności” kogoś lub czegoś. Teksty w nim zamieszczone w jakimś stopniu próbują objaśnić te różne niedosyty, ale także mogą okazać się bolesnym zderzeniem ze ścianą. Zbiór obfituje w felietony zapewniające każdy możliwy rodzaj odczuć: są historie wzruszające i pokrzepiające, bywają też śmieszne i cyniczne, często egzystencjalne, czasami filozoficzne i przeintelektualizowane, ale też natrafimy na te łamiący serce.

Mówi się, żeby nie oceniać książki po okładce, ale w przypadku tej publikacji właściwie powinnam odjąć gwiazdkę właśnie za okładkę. Nie wiem zupełnie, co mają symbolizować te meduzy...