Nie ma

Bardzo cenię sobie pióro pana Szczygła. Czytam jego książki, obserwowałam też jego profil na Instagramie, o którym zresztą wspomina w książce. Pan Szczygieł dobrze pisze, ale i ma dar opowiadania o istocie sprawy, ale i ma dar empatii. Czyta się te jego teksty i tekściki z ciekawością.
W sumie zaskoczył mnie ten reportaż, bo jest poświęcony ludzkiemu wnętrzu. Pierwsze teksty są o brakach wewnętrznych pozornie inteligentnych ludzi. Wzbudziło to mój strach. Natomiast dalsze reportaże traktują o tym, co w ludzkim życiu brakuje rozmówcom. Czego nie ma, a mimo wszystko żyją.
Wydaje się, że to nie ma to wielkie tabu współczesności. I dobrze, że pan Szczygieł to zauważył i poświęcił temu książkę. Teraz jest tyle o tym co jest, a w sumie w epoce konsumpcjonizmu niby jest wszystko, a to, co najważniejsze często nam umyka. I może to dobrze, że o tak różnych sprawach pisze pan Szczygieł w tej książce: o szaleństwie, o śmierci, o braku zrozumienia, o miłości, o stracie właścicieli, o przemocy, o świecie wirtualnym. No i różnych sprawach, bo i ludzie są różni.
W sumie to ten reportaż bardziej niż dać mi wiedzę o świecie, dał mi okazję do przemyślenia swoich czarnych dziur. To bardzo przemyślany, głęboki tekst. Dobra książka. Wpisuje się w nurt, bo mamy też przecież książkę 'Rzeczy, których nie wyrzuciłem', też o braku.

Nie ma równego poziomu (zaczyna się świetnie, potem coraz gorzej). Nie ma spójności. Nie ma jasnej przewodniej myśli. Nie ma usprawiedliwienia dla niektórych tekstów.
Nie ma satysfakcji tej oto czytelniczki.

Zawartość melancholii w tej książce jest ponadnormatywna. Cóż, lubię się nurzać w smutku, a w tych reportażach/opowieściach oblepia on człowieka niepohamowanie.
'Nie ma' to swoista jakość lub szeroko pojęty brak – szczerości, rodzica, rozmowy, miłości, możliwości wyrażenia emocji. Bez niektórych z tych wartości da się żyć, być może nawet bez wszystkich. Jednakże samo 'nie ma' może stać się również zaletą i w kilku wypadkach tak było. Szczególnie przypadły mi do gustu „Nieznajomy wróg jakiś”, „Gwiazda wszystkich willi” czy głośny „Śliczny i posłuszny” z aneksem, warto przeczytać.

"Reportaż musi mieć ten szczegół, przewodnią myśl. Szczegół zbliża, jest metaforą godności. Bez szczegółu nie ma ogółu. (...) Reportaż jest pisany uczciwie, ale nie jest obiektywny - zależy od reportera, z nadzieją, że jest uczciwie napisany" - to słowa Mariusza Szczygła. Ja w jego książce "Nie ma" odnalazłam odpowiedź na postawione przez niego pytanie do mnie "... czy nie ma?". Ja już wiem i myślę, że każdy odnajdzie odpowiedzi, bo one kryją się między stronami, czają się w zdaniach, skrywają między słowami. Trzeba tylko uważnie ich wypatrywać...choć może się przydarzyć jedno wielkie pominięcie...

Ktoś wyłapał ciekawy zlepek słowny i ułożył w prezencie dla autora takie słowo: "zastostron" - nie będziemy pamiętać. Ja wiele reportaży zapamiętałam. Niesamowity o siostrach bliźniaczkach jednojajowych - Zofii i Ludwice Woźnickich, z której jedna była matką chrzestną Lecha Kaczyńskiego. Z tego mogłaby być samodzielna książka bo materiał niezwykły. Szczególnie jak się dowiemy jak ten materiał powstawał. Zawsze mnie to ciekawiło. Kilka stron napisania ale jak ten materiał został zebrany, jak autor na niego trafił, jak dotarł do tych wszystkich materiałów, kto mu pomagał i wiele innych pytań przyszło do mnie w trakcie czytania książki.

Pięknie opisana relacja Mariusza Szczygła i jego ojca. O dwóch Panach, którzy tak pięknie razem się dziwili - tak bym nazwała tę ich relację w książce.

Zaskoczyło mnie życie czeskiej poetki spisane w exelu...ale już za c...

„Nie ma” jest to nasza codzienność, codziennie coś tracimy bezpowrotnie. Czasami jednak zatrzymujemy się bo to „nie ma” nami wstrząsa. Zostaje tylko pamięć, ale ona jest zawodna i chodzi własnymi ścieżkami. Często zostaje pustka, z którą się trudno pogodzić. Ale czy jest inne wyjście? Godzenie się z tym czego lub kogo już „nie ma” jest chyba najtrudniejszą sztuką. W swoich reportażach przedstawia tych , którzy na różny sposób mierzą się z „Nie ma”. Początek naprawdę jest świetny, tyle że w miarę czytania było coraz gorzej. Wymęczyłam opowieść o modernistycznej willi zaprojektowanej przez Adolfa Loosa. Rozdział poświęcony siostrom Woźnickim nie wiem czemu miał służyć, raczej „pod publiczkę”. Jednak dno osiągną w reportażu „Śliczny i posłuszny”. Poznajemy historię kobiety, która w młodości dopuściła się haniebnej zbrodni, zakatowując syna partnera. Odsiedziała wyrok, który po piętnastu latach uległ zatarciu. W tej chwili pracuje jako nauczycielka i katechetka. Nie wiedząc nic o niej i jakim człowiekiem jest teraz ogłasza, że jest to potwór. Doprowadza do nagonki na nią i jest z tego dumny. Mnie uczono, że tylko krowa nie zmienia poglądów. Najbardziej go chyba drażni, że jest katechetką i z rodziny z tradycjami. Gdyby się wgłębił w ten katechizm to by doczytał, że zawsze potępia się czyn, a nie człowieka. Człowiek może się zmienić. Ona za swój czyn poniosła już karę. Jednak według autora jeżeli ktoś zrobił kiedyś coś potwornego, to już zmienić się nie może i zost...

Nie Ma kogo, Nie Ma czego - felietony o brakach, o czyimś odejściu, o pożegnaniu się z przeszłością. Motyw bardzo ciekawy, jednak wykonanie mnie nie przekonuje. Są to zarówno króciutkie historyjki, rozmowy-wywiady, jak i przemyślenia Autora, a wszystko jakieś takie rozmyte, niedoprecyzowane, niektóre teksty nie wiadomo po co się tutaj znalazły i czemu miały służyć.
Może temu zbiorowi zaszkodziło to, że teksty były zbierane przez kilka lat? A może to jak mówi Hanna Krall w "Najkrótszym wykładzie o Nie Ma":
"- Wszystko musi mieć swoją formę, swój rytm, panie Mariuszu. Zwłaszcza nieobecność" (s.309). Tutaj tego mi brakuje. Rytm zaczyna się gubić, gdy treść przyjmuje różnorodną formę. Może się stać również niezrozumiałe, gdy estetyka słowa zamienia się w manierę. Szczygieł raz się nad tematem zgrabnie pochyla, innym razem produkuje łzawe historie. Może to mocniej podkreśla charakter felietonu? Może jest mistrzostwem takie skakanie od sasa do lasa? Nie wiem. Dla mnie publikacja nie ma mocnego akordu, nie ma w niej tekstu, który by oszołomił, sprawił, że będę chciała zachować go w pamięci na długie lata.
Sięgnęłam do tej pozycji ze względu na entuzjastyczne recenzje innych czytelników, a dziś czuję się rozczarowana i traktuję "Nie Ma" jako wydmuszkę.

*Wyzwanie naKanapie'2023 - 1.Książka laureata nagrody Nike.

Świetna i zapadająca w pamięć książka, która w pełni zasłużyła na nagrodę Nike.

Na „Nie ma” składają się różne teksty i oczywiście, jak zawsze w takich przypadkach bywa, jedne historie poruszają bardziej, inne mniej. Wszystko to spięte jest jednak główną myślą – „nie ma”.

Mariusz Szczygieł posiada nie tylko talent reporterski, ale i świetne pióro, dzięki czemu jego teksty są bardzo klimatyczne – zwłaszcza te poświęcone Czechom. Kiedy trzeba jest śmiertelnie poważny, a jego teksty mrożą krew w żyłach.

Nie ma, to najtrudniejsza książka z jaką przyszło mi się zetknąć w moim czytelniczym życiu. Tyle, ile w niej było subtelności, czułości, wrażliwości, prawdy i miłości... Nigdy się z czymś takim nie spotkałam. Cieszę się, że w końcu nadszedł ten czas, bo mogłam poprzez historie zawarte w środku, coś przeżyć, coś zrozumieć, czegoś doświadczyć. Dziękuję 🙏.
To nie jest łatwa książka, ale zdecydowanie warta przeczytania.

,,Nie ma problemu kogoś. Nie ma czegoś. Nie ma przeszłości. Nie ma ojca. Nie ma pamięci. Nie ma widelców do sera. Nie ma miłości. Nie ma życia. Nie ma penisa. Nie ma fikcji. Nie ma koloru. Nie ma właściwej odmiany optymizmu. Nie ma komisji. Nie ma grobu. Nie ma siostry. Nie ma klamek. Nie ma niebieskich tulipanów. Nie ma".

Każdy ma jakieś swoje NIE MA; nie ma takiej i takiego, który nie miałby NIE MA.
NIE MA jest wpisane w życie, jak narodziny i śmierć.
Może być nim i jest brak wszelaki: widelec, pamięć, zdrowie, dom, ojciec.
W „NIE MA” Mariusza Szczygła jest pozornie dużo tego, co się ma (to tak nieco na przekór, jak druga strona medalu „NIE MA”; celowy, jak sądzę, zabieg, by pokazać stratę). W rzeczywistości to książka o tym, kogo i czego nam brakuje, za kim i za czym tęsknimy, o posiadaniu i utracie; pokazana przez pryzmat opisywanych przez Autora historii: ojca, pisarza, sióstr-bliźniaczek, końca świata, rzeźbiarza, pewnej willi i mejla, który doprowadził Autora do podążenia najciemniejszą z dróg. To również o tym, jak dzięki „NIE MA” ktoś poczuł radość, stał się lekki i szczęśliwy.
Książka gorzko-słodka, piekielnie refleksyjna, bo i szczera. Niełatwa. I znów jest tak, że o ile dobrze czytało się o tych, którzy byli i są gdzieś hen daleko, to im bliżej Autor był siebie, tym bardziej miałem wrażenie, że za bardzo uchylił przed Czytelnikami zamknięte drzwi. Czy reportaż może być tak namacalny, tak dotkliwie realny, że czuć przyspieszony puls jego Twórcy? Słyszeć odgłos spływającej po policzku łzy?
To książka o NIE MA Mariusza Szczygła.
O „mężczyźnie w dojrzałym wieku, który kocha życie, ale każdego dnia myśli o śmierci”.

Uwielbiam Pana Mariusza, ale ta pozycja jest bardzo kiepska.