Punkt Borkmanna recenzja

W ramach lekkich lektur wakacyjnych powróciłem do sprawdzonego szwedzkiego autora powieści kryminalnych, recenzowany tom jest drugim w serii z komisarzem Van Veteerenem w roli głównej. Książka zaczyna się tak, że komisarz kończy samotny urlop i wtedy dostaje telefon, że w okolicy, w której wypoczywa, w mieście Kaalbringen, doszło do dwóch morderstw w tym samym stylu: ktoś uderzył ofiary szeroką siekierą z tyłu w plecy. Morderca został nazwany Rzeźnikiem, policja dwoi się i troi, ale nie ma żadnego punktu zaczepienia, nie znajduje żadnych powiązań między ofiarami, może tylko to, że niedawno przybyli do miasteczka. Van Veteeren zostaje poproszony, by pomóc lokalnym stróżom prawa, więc dołącza do grupy śledczej. Potem mamy jeszcze jedno morderstwo oraz porwanie, dzieje się.

To jest kryminał w klasycznym stylu, mamy triadę: zbrodnia-śledztwo-wykrycie sprawcy. Niestety, wykonanie szwankuje. Po pierwsze rzecz cała mocno się ciągnie, prawdę mówiąc w pewnym momencie staje się zwyczajnie nudna, oto van Veteeren snuje się po Kaalbringen,, ekipa policyjna zbiera tony danych na temat ofiar, ale niewiele się dzieje. Fabułę ożywiają małe intrygi policyjne, bo szef komisariatu w Kaalbringen, Bausen, odchodzi wkrótce na emeryturę i staje pytanie kto go zastąpi.

Rozwiązanie zagadki morderstw jest nieoczekiwane, oczywiście wpada na niego Van Veteeren, ale w sumie nie wiadomo jak, ja w każdym razie nie widziałem żadnych tropów (obstawiałem innego sprawcę) wszystko to bardzo dziwne i tajemnicze jest.

Nie mogłem uniknąć porównania tej książki z serią o komisarzu Barbarottim, no cóż, tam mamy rozbudowane wątki obyczajowe i psychologiczne, tu nie ma nic, czyste śledztwo i tyle, na dodatek nieciekawie opisane. Dopiero przy pisaniu tej recenzji zobaczyłem recenzję @Meszuge, która zaczyna się tak, że cykl z Van Veteerenem nie umywa się do tego z Barbarottim, no cóż, święta prawda... To jeszcze jeden argument na to, że opinie osób, którym ufamy, trzeba wcześniej czytać – może wtedy nie sięgnąłbym po tę książkę...

Jeszcze słowo o tytule książki, oto kolega Van Veteerena, Borkmann twierdził, że w każdym śledztwie: „dochodzi się do takiego punktu, po przekroczeniu którego nie potrzebuje się już więcej informacji. Kiedy do niego docieramy, wiemy już wystarczająco dużo, żeby rozwiązać sprawę jedynie za pomocą myślenia. Dobry śledczy powinien dążyć do tego, żeby umieć się zorientować, kiedy zbliża się do tego punktu, czy też raczej kiedy go przekracza.” Bardzo to ciekawa i oryginalna myśl, właśnie takie odczucie miał Van Veeteren na pewnym etapie tego śledztwa.