Śmiertelna dawka recenzja

Ciągle obiecywałam sobie po lekturze czwartego tomu serii z Dionizą Remańską, że nadrobię wcześniejsze trzy, jednak ciągły brak czasu i rosnący stos książek do przeczytania "na już" sprawiły, że nie udało mi się zrealizować tego planu przed premierą piątej i zarazem ostatniej części. Na szczęście jednak każda powieść zawiera inną historię kryminalną, a wątki osobiste są w razie potrzeby krótko przypominane.

Akcja "Śmiertelnej dawki" została osadzona w małej miejscowości z rodzaju tych, w których wszyscy się znają. Dla mnie jest to już z reguły gwarancja tego specyficznego klimatu, jaki tworzy się wokół zamkniętej społeczności. Nie inaczej było i tym razem, szczególnie przez to, że atmosfera zagęszczała się wokół lokalnego komisariatu - wszystko wskazywało na to, że funkcjonariusze świadomie doprowadzili do zamknięcia śledztwa w sprawie śmierci młodej dziewczyny. Bliscy nie dają sobie jednak wmówić, że Klaudyna popełniła samobójstwo.

I właśnie tutaj pojawia się pole do popisu dla Diony. Pani detektyw trudno jest jednak prowadzić dochodzenie na oczach ludzi, którzy mają do ukrycia więcej niż mogło się początkowo wydawać. Sieć wzajemnych powiązań jest tak mozolnie zamotana, że ciężko cokolwiek w niej dostrzec. Nie wiadomo komu można ufać, a kto tylko umiejętnie nagina fakty. Komuś bardzo zależy, by zamknąć usta kluczowym świadkom, a to tylko utwierdza Remańską w przekonaniu, że w sprawie Klaudii ukryte jest drugie, a może nawet trzecie dno...

Hanna Greń ma niezwykle lekkie, plastyczne pióro, które umożliwia szybką i płynną lekturę. Książka nie jest przegadana, opisy są obrazowe, dialogi żywe, bohaterowie są jak nasi dobrzy znajomi. Do mnie trafia też lekko ironiczne poczucie humoru autorki oraz komizm niektórych postaci czy scen, momentami karykaturalne przedstawienie osób, uwypuklenie ich negatywnych cech w zabawny sposób jest dodatkowym atutem.

"Śmiertelna dawka" to bardzo dobry kryminał ze skrupulatnie zawiązywaną akcją, której punkt kulminacyjny pojawia się pod koniec. Czytelnik jest umiejętnie wodzony za nos i jeśli ktoś domyślił się rozwiązania intrygi, to podziwiam. Mocno rozwinięte były też tym razem wątki obyczajowe dotyczące prywatnego życia Dionizy. Autorka poruszyła wiele ważnych społecznych tematów, jak choćby stalking, lekceważenie problemów nastolatków czy wręcz pozostawianie ich samym sobie. O zakończeniu nic nie napiszę, bo muszę je przetrawić. Wstrząsnęło mną bardzo mocno.

Moje 7/10.