Dotyk. Tom 1. Śmiertelny sekret recenzja

Camelia ma kochających rodziców, jednak zbyt mocno wpatrzonych w siebie by dostrzec problem córki. Lepsze relacje nawiązuje z ojcem, w czasie kiedy jednak najbardziej go potrzebuje, jego uwagę absorbuje matka dziewczyny, od lat nie potrafiąca poradzić sobie z rodzinnymi sprawami z przeszłości. Dziewczyna zostaje więc z problemem sama, a po pomoc zwraca się być może i do samego prześladowcy.

Nadopiekuńczy były chłopak, nadpobudliwy szef, szkolny kolega ze skłonnością do okrucieństwa czy też przyjaciel uwielbiający robić innym kawały - kogo skrywa tożsamość przyszłego mordercy ?

Seria "Dotyk", podobnie jak cykl "Płomień na...", nie doczekała się na naszym rynku wydawniczym więcej niż dwóch części, mimo iż każda z tych historii liczy ich sobie o wiele więcej.
Laurie Faria Stolarz w obu tych seriach opisuje grę, jaką młodzi ludzie zmuszeni są podjąć z mordercą o nieznanej tożsamości. Nadprzyrodzony dar to istotny tutaj czynnik, bo przeważa szalę i może ocalić życie. W "Płomień na..." to główna bohaterka obdarzona jest zdolnościami, które tyle pomagają, ile często rujnują życie wśród rówieśników. W "Dotyku" główna narratorka cieszy się o wiele lepszą opinią w swojej szkole, nie ma do dyspozycji jednak żadnych zdolności, co jest o tyle niefortunne, że to właśnie ona została wyznaczona na następną ofiarę. Listy, ukradkiem wykonane zdjęcia, telefony...początkowe mogące być tylko żartem z czasem stają się materiałem na policyjnej kartoteki.

Główna postać męska to Ben - chłopak z wyrokiem za zabójstwo swojej poprzedniej dziewczyny. Camelia nie postrzega go jednak w ten sposób. Ma w pamięci wciąż żywe wspomnienie dnia, kiedy uratował jej życie, wypychając ją spod kół samochodu, chociaż on sam usilnie swojej roli zaprzecza.
To właśnie Ben posiada w tej opowieści dar i ostrzeżenie dla bohaterki. To jednak bardzo pogubiona postać, a jego niezdecydowanie znacznie opóźnia akcje.
Na wyróżnienie zasługuje za to postać drugoplanowa, przyjaciółki Camelii - Kimmie. Jej osobowości powieść ta zawdzięcza dobrą, rozładowującą napięcie dawkę poczucia humoru.

Ponieważ mamy na wstępie już kilku kandydatów, to ich właśnie podejrzewamy. Finał nie jest zbytnio zaskakujący - to tylko potwierdzenie jednej z hipotez.
Co kilka rozdziałów pojawia się fragment z perspektywy prześladowcy. Urywki te są jednak ta skonstruowane, że wskazują na więcej niż jedną osobę. Początek jest o wiele bardziej wciągający niż końcówka i finał.

Historia podobna do powieści "Ukryte" (także bez kontynuacji u nas) czy trylogii "Sen" - może się spodobać fanom tych właśnie serii.