Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia recenzja

Książka "Operator 112" to opowieść o pracy w Centrum Powiadamiania Ratunkowego. Rozpoczyna się ona od krótkiego wprowadzenia w życie autora, opisuje on swój charakter, a także wskazuje co go doprowadziło do podjęcia tego zajęcia. Następnie przechodzi do relacji o nowo powstałej jednostce, jaką było w 2013 roku wspomniane CPR, o tym jak się rozwijało, a także jak wyglądała rekrutacja na stanowisko operatora numeru alarmowego, kiedy rozpoczynał swoją pracę.

Po takich wstępnych, momentami dość technicznych wyjaśnieniach, następuje najciekawsza, ale też najbardziej poruszająca część książki - opis przeżyć własnych autora, jego codziennej pracy, trudnych doświadczeń, a także najciekawszych, najdziwniejszych i przede wszystkim najbardziej zapamiętanych rozmów. W tej części widać szczególnie jak bardzo praca operatora numeru ratunkowego wpływa na człowieka. Autor pokazuje szczególnie oddziaływanie tego trudnego, tak niedocenianego i niewdzięcznego zajęcia na jego własną psychikę, życie codzienne, rodzinę, ale też postrzeganie innych ludzi i świata.

Roman Klasa nie zapomina również o oddaniu tych bardziej technicznych realiów pracy - bardzo słabego wynagrodzenia, a co za tym idzie problemów z obsadą stanowisk operatorów, a także o absurdach w myśleniu i działaniu osób odpowiedzialnych za CPRy i władz. Opisując to wszystko, autor nie obraża jednak nikogo swoimi słowami, a nawet jeśli krytykuje, to nie bezzasadnie - pisze logicznie, podaje przekonywujące, rzeczowe argumenty.

Smutne jest czytanie o pracy tak wyczerpującej psychicznie, a zarazem tak niedocenianej przez społeczeństwo, ale i przez samych zwierzchników. Widać to zwłaszcza w tych momentach, kiedy autor właściwie ze znużeniem, czy może ze smutnym pogodzeniem z losem pisze o tym jak wiele wyzwisk słyszał każdego dnia pracy. Widać to też w ogromie głupich żartów, jakie codziennie stroją sobie ludzie dzwoniący na 112. A wreszcie, widać w pensji operatorów, niewiele wyższej niż minimalna, w bezmyślnej organizacji pracy, w przerzucaniu odpowiedzialności między osobami, które za tych pracowników są odpowiedzialni.

Trudno mi jest przyporządkować tę książkę do jakiejś kategorii, znajdziemy tu bowiem elementy biograficzne, jest w niej też pewien rys pamiętnikowy, a także cechy eseju. Na pewno jest to książka napisana w bardzo dobrym stylu, bardzo składnie i logicznie, prosto i dosadnie, ale nie prostacko. Czyta się ja więc szybko i mimo wszystko, lekko, z dużym zainteresowaniem i emocjami. Po lekturze pozostaje w nas też nie tylko obraz smutnej, wyczerpującej, trudnej pracy operatora, ale i podziw dla osób, które się nią trudnią i każdego dnia mogą uratować wiele żyć...