Recenzja książki W cieniu wierzb

Pokochałam cykl Żuławski już od pierwszego tomu. Pochłonięta i bez reszty oddana historii Ewy, której kibicowałam od pierwszych stron, czekałam na kolejne tomy. Wiedziałam, że po burzy musi wyjść słońce. Nie sądziłam jednak, że ostatni tom cyklu wyciśnie ze mnie tyle łez wzruszenia i szczęścia. To była niezwykle poruszająca lektura, wyjaśniła wiele trapiących kwestii z poprzednich części. Niestety, a może stety, nie da się jej czytać oddzielnie do poprzednich części. Wszystkie stanowią nierozerwalną całość.

W końcu nadeszło lato pachnące sianem i zbożem. Dla jednych czas odpoczynku i zabawy, dla innych ciężkiej pracy – i zmierzenia się z problemami. Ewa przekonała się, że uciekanie przed przeszłością sprowadza na nią tylko nieszczęścia. Jej marzenia posypały się jak domek z kart.

To jedna z tych lektur, których nie byłam w stanie, a może po prostu nie chciałam czytać na raz. Musiałam ją sobie dawkować, nie chciałam jej zbyt szybko kończyć. Była zbyt doskonała, zbyt emocjonalna, zbyt poruszająca. Nie znalazłam chyba w żadnej z serii tak wiele życiowej prawdy, tak wielkiego bagażu emocjonalnego, tak wiele mądrości. Śmiałam się, płakałam ze szczęścia, ze wzruszenia. Nie mogłabym sobie wyobrazić lepszego zakończenia tej serii. Tak tylko mi przeogromnie żal, że to już koniec. Tak bardzo chciałabym przeczytać jeszcze jakieś późniejsze losy Ewy, Kamila i ich rodzin.

Będę niemożliwie tęsknić do tego niezwykle klimatycznego świata. Chociaż sama seria porusza bardzo trudny temat przemocy domowej (za co bardzo dziękuję autorce, że podeszła do sprawy bardzo, bardzo poważnie i problem jest przedstawiony naprawdę realnie, bez kolorowania!), to klimat Żuławski jest niepowtarzalny i chciałabym się w nim zatopić bez reszty i stamtąd w ogóle nie wyjeżdżać, chociaż nigdy tam naprawdę nie byłam.

To przepiękna opowieść o sile miłości, marzeń i rodziny. O tym, jak silna może być kobieta, mimo tego, co ją spotyka. O tym, że zawsze warto zawalczyć o siebie, choćby los rzucał kłody pod nogi. Będę tęsknić, Ewo, niech Ci się wiedzie.