Recenzja książki Obiecaj, że wrócisz

Bardzo kibicuję debiutantom. Cieszę się, gdy świętują wydanie swojej pierwszej książki. Jednak czasami - choć bardzo bym chciała, by było inaczej - powieść z jakiegoś powodu mnie nie zachwyca. Co się tu wydarzyło?

Temat poruszony przez Urszulę Zachariasz w powieści „Obiecaj, że wrócisz” jest bardzo trudny i bolesny. Dzieci tracą rodziców, trafiają do sierocińca. Życie płynie. Przychodzi czas, gdy starsza siostra osiąga pełnoletniość i opuszcza jego mury, zostawiając w nich młodszego brata. Dziewczyna marzy o zamieszkaniu z Antkiem. Odwiedza go tak często, jak pozwala na to czas i obowiązki. Wie, że chłopiec czeka na nią, a każde spotkanie jest dla obojga bardzo ważną chwilą. Miłość rodzeństwa i więź, która je łączy, sprawia, że Julia postanawia zawalczyć o opiekę nad bratem. Stara się stworzyć takie warunki bytowe, by nikt nie miał wątpliwości, że potrafi zapewnić Antkowi godne życie i być dla niego rodziną zastępczą. Zaczyna pracę w kawiarni. Jak potoczą się losy bohaterów?

Wzruszająca historia dzięki ciekawie prowadzonej pierwszoosobowej narracji może zawładnąć sercem czytelnika. Ze stworzonym przez autorkę światem zapoznajemy się z punktu widzenia trzech postaci: wspomnianej Julki, jej brata Antka i Piotrka, którego dziewczyna poznaje podczas pracy w kawiarni. Ich losy splatają się. Okazuje się, że Piotr również został mocno doświadczony przez los. Czy ta znajomość może przerodzić się w głębsze uczucie?

Fabularnie wszystko pięknie się układa, jednak język autorki jest bardzo szkolny, technicznie niedoskonały, pełen powtórzeń. Żeby dobrze zbudować postać i poprowadzić pierwszoosobową narrację, trzeba pogłębić psychologię bohatera i wszystko tak dograć, by było wiarygodne. W przypadku tej powieści coś się psuje przy małym chłopcu. Dwunastoletni Antek nienaturalnie posługuje się językiem dorosłego człowieka. Można zapomnieć, że o swoich przeżyciach opowiada smutny, mały chłopiec, pragnący rodzinnego ciepła. Owszem, dziecko zostało pozbawione prawdziwego domu, doświadczyło więcej niż rówieśnicy, ale i tak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ktoś mu pisze kwestie. Poza tym akcja snuje się meandrami uczuć bardzo, bardzo powoli, wywołując zniecierpliwienie.

Mimo wszystko warto zapoznać się z treścią powieści. Piękna, delikatna okładka przyciąga wzrok i zachęca świeżością koloru. A ja będę trzymała kciuki za rozwój młodej pisarki. Książka kończy się tak, że zostawia furtkę dla kontynuacji, co też ostatnio jest bardzo popularne. Mam nadzieję, iż z każdą kolejną próbą literacką będzie lepiej.