Dziewczyny z Powstania Warszawskiego recenzja




Dziewczyny z Powstania Warszawskiego to nie tylko beletrystyka, ale także lekcja historii. Autor, Marcin Lwowski, oparł swoją powieść na prawdziwych wydarzeniach i biografiach kobiet, które walczyły w podziemiu. Choć niektóre elementy są fikcyjne, nie umniejszają one wartości książki. Przeciwnie, dodają jej dynamiki i emocji. Bohaterki: Isia, Mela i Ewa to postaci z krwi i kości, które biorą udział w akcjach Dysku ― jednej z najbardziej skutecznych grup dywersyjnych w Warszawie. Ich wojenne losy są prawdziwym kalejdoskopem strzelaniny, pożogi, zwrotów akcji, lęku o najbliższych, miłości i dramatów rodzinnych.

Książka ma dużą wartość literacką. Autor wykazał się talentem narracyjnym, tworząc wiarygodne, złożone postaci, budując napięcie oraz utrzymując zainteresowanie czytelnika do końca opowieści. Jego styl jest prosty, ale bogaty w metafory i porównania, które nadają poszczególnym scenom kolorytu i głębi. Język, choć świeży i nowoczesny, doskonale oddaje klimat powstania. Autor potrafił połączyć fakty historyczne z elementami fikcyjnymi w harmonijną całość, która nie tylko informuje, ale także porusza.

Bohaterki biorące udział w akcjach konspiracyjnych odpowiadały za likwidację konfidentów, podłożenie ładunków wybuchowych pod most kolejowy w okolicach Łukowa, zniszczenie torów kolejowych pod Radomiem i wiele innych. Prozaiczny spacer z psem zaowocował unieruchomieniem niemieckich pojazdów, a wizyta u fryzjera – obserwacją donosicieli.

Książka ukazuje zupełnie inny obraz wojny, który często jest pomijany lub marginalizowany - obraz kobiet, które poświęciły dla ojczyzny życie. Autor oddaje im hołd, ukazując ich odwagę, determinację i siłę. Sposób prowadzenia narracji sprawia, że czytelnik ma wrażenie śledzenia losów bohaterek wojennego pamiętnika. One, tak bliskie pomimo upływu lat, zdają się żyć obok nas. Wojna pokrzyżowała im plany na życie. Te dzielne dziewczyny widzą tylko jedno rozwiązanie: walczyć. I chcą to robić, ramię w ramię z mężczyznami.

Od lektury nie sposób się oderwać. Zarazem wpisuje się ona, w najlepszy z możliwych sposobów, w modny ostatnimi czasy nurt herstoryczny. To książka, która uczy, wzrusza i inspiruje. To wyraz feminizmu, który nie jest nachalny ani agresywny, ale naturalny i prawdziwy. To książka, która pokazuje, że kobiety są tak samo dobre jak mężczyźni.
A czasem nawet lepsze.