Mój Torin recenzja

Cieszę się, że przed lekturą Torina nie przeczytałam żadnej recenzji, bo dla jej idealnego odbioru najlepiej przeczytać początkowo tylko opis z tyłu okładki. Jest idealny, tajemniczy i tak naprawdę niczego nam nie zdradza. Każda recenzja opisująca choć odrobinę treści to dla mnie, w przypadku tej książki, wielki spojler. Dlatego tutaj o treści, a samej fabule nie wspomnę ani słowa.
Mój Torin, to książka przez którą zarwałam dwie noce. Dwie tylko dlatego, że zmusiłam się, żeby iść spać, bo spokojnie mogłabym ją pochłonąć od razu w całości. Będąc na 37 stronie napisałam moim książkoholiczkom, że już uwielbiam tę książkę! Dosłownie, tak napisałam, "jestem dopiero na 37 stronie i już ją uwielbiam!" 
Jest to książka, która ma w sobie ogrom emocji! Jest tajemnicza, intrygująca, w głowie pojawiają nam się pytania, domysły, przewracamy kartki coraz bardziej zaciekawieni. Bardzo szybko wyczuwa się piękno tej opowieści, jeszcze nie wszystko widzimy, ale już to czujemy... Sam Torin jest natomiast zagadką. Fascynującą zagadką.
Pomiędzy kolejnymi kartkami oplata nas ból, strach, cierpienie, rozdarcie. Literki układają się w coś co łamie nam serce, po to, żeby móc je skleić i złamać na nowo...
Są rzeczy tak trudne, skomplikowane. 
Były też ciarki na ciele.
Natomiast ostatnie zdanie? Ostatnie zdanie sprawiło, że się uśmiechnęłam :)