Mój Torin recenzja

Bardzo ciężko jest mi ocenić tę książkę. "Mój Torin" to książka po, której nie ukrywam spodziewałam się troszkę więcej. Mimo, że bardzo szybko się ją czyta to jednak czegoś mi brakuje. Kiedy akcja się rozkręcała i dochodziła do samego szczytu to nagle z tego szczytu spadała - i tak w kółko. Taki rollercoaster, ale nie w pozytywnym sensie. 

Casey to młoda dziewczyna, która jako niemowlę została porzucona przez matkę narkomankę. Przez to, że jej matka była narkomanką Casey płaci za jej czyny cenę. Ma ADHD oraz zmaga się ze stanami lękowymi, które na pewno nie pomagają jej w życiu. Wędruje między jednym domem zastępczym a drugim, nigdzie nie może zagrzać miejsca na dłużej. Casey nie może doczekać się aż osiągnie pełnoletność i w końcu będzie mogła się wyrwać z tego miasta. 

Jednak wszystko się zmienia kiedy na jej drodze pojawia się Tyler, który zmienia jej życie diametralnie. Zabiera ją do swojego domu bez okien, a tam poznaje Torina, młodszego z braci. Casey nie miała niczego a teraz ma wszystko. Jaką role odegrają braci Kline w jej życiu?

Mając tę książkę w ręku czasami nie mogłam uwierzyć w to co czytam. Niektóre wątki czy fabuły były dla mnie za bardzo przerysowane i nierealne. Jak dla mnie Panią Webster poniosła odrobina fantazji. Jednak jest to też ładna książka, która pokazuje, że nie należy oceniać ludzi po ich wyglądzie czy zachowaniu, czy tym, że są inni od nas. 

"Ja: Nie wiem, jak kochać.
Tyler: Miłość nie jest czymś, co możesz kontrolować. Kontroluje ciebie. Napełnia cię i infekuje każdą część was, dopóki wszystko, co możecie zrobić, to żyć i oddychać w każdej sekundzie każdego dnia.
Ja: Brzmi jak choroba.
Tyler: Miłość to lekarstwo."