Recenzja książki Głos w mojej głowie

Macie czasem tak, że czytacie opis książki i jesteście pod wrażeniem, nie możecie doczekać się aby ją przeczytać, a jednak okazuje się, że w środku po przeczytaniu paru stron doznajecie wielkiego rozczarowania, bo jednak to nie jest to czego oczekiwałyście? Ja właśnie tak miałam z książką "Głos w mojej głowie".

Nie powiem, książka porusza naprawdę bardzo ważny temat, jakim jest samoakceptacja, anoreksja, zaburzenia odżywiania. Jednak cała historia jest przedstawiona w bardzo nudny sposób. Przyznam się, że po przeczytaniu połowy tej książki ją odłożyłam i nie dokończyłam, ponieważ nic się tam nie działo. Ciągle to samo, ciągle o tym samym. Te same wątki, liczne powtórzenia, no naprawdę nie mogłam dobrnąć do końca tej historii bo się strasznie męczyłam.

Skusiłam się właśnie opisem książki, chociaż widziałam dość niskie oceny tej książki i muszę przyznać, z bólem serca, że są zasłużone.
Cała historia jest przedstawiona w formie pamiętnika. Pamiętnika dorosłej kobiety, a miałam wrażenie, że jest prowadzona przez nastolatkę. Język, stylistyka... no wszystko na nie. Może gdyby cała historia została przedstawiona w inny sposób, nie w sposób zwierzeń bohaterki do pamiętnika, to inaczej by to wszystko wyglądało i mogłaby być to naprawdę bardzo dobra książka.

Ciężko było mi się tutaj skupić na tym ważnym temacie, o samoakceptacji i dążeniu do wyimaginowanego własnego ja, bo w głowie miałam tylko myśl "kiedy ta książka w końcu się skończy". A szkoda, bo powinniśmy czytać o takich tematach, powinniśmy rozmawiać o tym, bo to jest bardzo ważne, to jest bardzo ciężki temat, który uważany jest za tabu. A czemu tak się dzieje? Chciałam bardzo wejść do głowy głównej bohaterki i myśleć tak jak ona, zobaczyć to jej oczami, jednak poległam i nie dałam rady. Niestety.

Dlatego daję dwie gwiazdki za sam pomysł, jednak wykonanie to totalna porażka. To jest taka książka, która powinna pozostać na długo w pamięci, jednak ja o niej chcę jak najszybciej zapomnieć.