Wiek cudów recenzja

Koniec świata? Armagedon? The End? W literaturze dość często mamy do czynienia z tym szalenie ciekawym motywem, dlatego niełatwo stworzyć fabułę, która wniosłaby powiew świeżości w ten temat. Myślę, że częściowo udało się to Karen Thompson Walker w książce „Wiek cudów”. Bohaterką i narratorką jest tu nastoletnia Julia. To z jej perspektywy będziemy przyglądać się światu, którego istnienie wisi na włosku. Wszystko przez spowolnienie obracania się kuli ziemskiej wokół własnej osi i związane z tym następstwa. Doba mocno się wydłuża, zwierzęta powoli wymierają, rośliny usychają a promieniowanie staje się coraz większe. A to dopiero początek końca... Świetna, wciągająca pozycja, która jest przede wszystkim powieścią psychologiczną a nie przygodową. Jeden minusik za wiek bohaterki, która rzekomo ma jedenaście lat, ale zachowuje się i myśli jak osoba dorosła. Ja po prostu wyobrażałam ją sobie jako piętnastolatkę i wtedy nie było problemu. Autorka ukazała osoby postawione w skrajnych sytuacjach, które muszą przystosować się do nowych warunków, pogodzić z nieuniknionym i zachować twarz, nawet w obliczu końca świata. Życiowa, przesycona trafnymi spostrzeżeniami i wnikliwymi obserwacjami lektura, która nie pozwala przejść obojętnie i wywołuje w czytelniku niemałe emocje oraz potok refleksji. Wzruszająca książka o istocie człowieczeństwa, przetrwaniu i ludzkiej naturze. Polecam serdecznie!!

Moja ocena: 5/6