Opóźnienie może ulec zmianie recenzja

Marcin Antosz "Opóźnienie może ulec zmianie",

Któż z Was nie słyszał chociaż raz w swoim życiu tych złowieszczych, zapowiadających przedłużenie zaplanowanej podróży, słów? Słów, po których oczekiwanie na spóźniający się pociąg mogło zostać wydłużone o kilkadziesiąt minut a nawet kilka godzin, powodowało spóźnienie się na kolejną przesiadkę czy w końcu prezentowało gratisową noc na dworcowej ławce, bo ostatni podmiejski pociąg do domu już dawno odjechał, a najbliższy będzie dopiero rano. Niektórzy z Was zapewne pamiętają też czasy, kiedy w okresie wakacyjnym do pociągu wskakiwało się przez okna, a zajęte w okolicy toalety miejsce, okazywało się niezwykle atrakcyjne.

W swoim życiu trochę pojeździłam pociągami. Jako młoda dziewczyna z przyjaciółmi na wakacje, jako studentka studiująca przez pewien czas dwa nakładające się czasowo kierunki, krążyłam pomiędzy Katowicami i Białymstokiem, jako psiara - na liczne wystawy psów. Parę lat temu natomiast przez pewien czas regularnie pokonywałam trasę Białystok-Legnica. Ta ostatnia, współczesna dała mi obraz dużych zmian, jakie mimo wszystko, zaszły na kolei. Bardzo miło wspominam Koleje Dolnośląskie. Pamiętam również zachłyśnięcie się francuskim TGV z lat dziewięćdziesiątych. Wtedy to było jak wejście do innego, kosmicznego wręcz świata.

Jako pasażerce zdarzały mi się również różne kolejowe przygody. Dwa razy pod koła pociągu rzucili się samobójcy. Pierwszy nieszczęśliwy wypadek miał miejsce tuż za Sosnowcem, kiedy akurat jechałam z domu bezpośrednio na zajęcia, a w dodatku miałam przygotowany jakiś referat do wygłoszenia. Do dziś wydaje mi się, że moje usprawiedliwienie się samobójczym wypadkiem, jak już dotarłam mocno spóźniona, nie brzmiało zbyt przekonująco.

Te różnorodne wspomnienia dotyczące podróżowania koleją spowodowały, że moja ciekawość tej książki była tym większa. Jak wypadły oczekiwania względem zastanej rzeczywistości?

Tak jak pilot zaprasza czasem pasażerów do kokpitu, tak Marcin Antosz otwiera przed nimi drzwi do swojego królestwa. Mam jednak nieodparte wrażenie, że otrzymałam lekturę, którą ucieszy szczególnie fana, a nawet fanatyka, kolei. Pasjonata, którego interesują opisy rodzajów lokomotyw, proces szkolenia i czas pracy maszynisty, praca nad rozkładem jazdy czy w końcu wymienienie poszczególnych osób, które na kolei pracują. Natomiast ja spodziewałam się liczniejszych anegdot dotyczących kolejowych przygód, pracowników kolei, ale również tych dotyczących podróżnych. Te również są, mają jednak raczej nieznaczny udział w treści, trzeba je łowić pomiędzy technicznymi szczegółami, podanymi w przystępny sposób, ale jednak dla pociągowego laika, niezbyt istotnymi. Miałam ochotę poczytać książkę przepełnioną przeróżnymi historiami, dykteryjkami, a był to raczej mini przewodnik po kolei. Autor książki na co dzień pracuje jako maszynista i prowadzi kolejowego bloga.