Osada recenzja

Gdy rozum śpi budzi się demon. Z pozoru niewinny, uczynny, wzbudzający szacunek, rozbraja w białych rękawiczkach. Pod osłoną nocy, jak złodziej, odziera ze złudzeń. Nieświadomie udzielasz mu pomocy, bo taki dobry, zaufany, szlachetny. Nadchodzi niespodziewanie, gdy ogień wesoło trzaska w kominku, a błogość dociera do wszystkich cząstek ciała. I jest spokojnie i miło i bezpiecznie. Aż nagle czujesz, że cały świat wyłożył się do stóp. To nie świat, to mara szaleńcza wpada w odwiedziny. Zawsze przychodzi nie w porę. Wyje po nocach i nasyca się do woli z kielicha cierpienia. Siedzi w człowieku i nakłania do złego.

"Duchy siadające nocą na piersi, wąpierze chłeptające ciepłą krew, demony wyjące po nocach czy zjawy latające z grudniowymi wiatrami, tłukące się do okien".

Rok 1978. Grudzień. Szalejąca zima stulecia. Mróz przenikliwy i mnóstwo śniegu. W wigilijny wieczór Anula nie wraca do domu. Zaniepokojona matka wszczyna alarm. Odcięci od świata mieszkańcy osady pod Karkonoszami, rozpoczynają poszukiwania. Jeszcze nikt nie wie, że odnalezione zwłoki dziewczyny to początek serii nieszczęść. W małej społeczności osiedliło się zło.
Po ponad czterdziestu latach sprawą ponownie zajmuje się dolnośląski zespół Archiwum X. Emerytowany nadkomisarz Jan Ryś, uczestnik tamtych zdarzeń, pomaga śledczym w dotarciu do prawdy.

Budzą się uśpione demony. Nadszedł czas sprawiedliwości i odkrycia wszystkich kart. Jaką drogą podąży Ryś? Pora zmierzyć się ze wspomnieniami i bolesną przeszłością. Ktoś mocno przez tyle lat zadbał, by tajemnica nigdy nie ujrzała światła dziennego. Oto moment, by obnażyć kłamstwa i przewinienia. Czas, by mogło nadejść wyzwolenie.

Niepokojący kryminał, otulający grozą, z misternie skonstruowaną intrygą. Autor ukazuje ponure zakamarki ludzkiej natury. Nad spokojną osadę nadciągają czarne chmury. Zbierają się wszelkie potwory tego świata, zalewając lepką czernią wszystkie kąty. Mrok wypełnia uszy łomotaniem serca, przytępia zmysły, zwodzi na manowce.

Duszna atmosfera i małomiasteczkowa społeczność owiana zmową milczenia. Ponura codzienność wdziera się do duszy i osiada na dnie serca. Zbrodnie, wyrzuty sumienia, zemsta, a wokół władza ludowa.

Rzeczywistość tamtych dni poraża. Jedna noc zmienia wszystko. Zamiast bożonarodzeniowego cudu wdziera się smutek i przeraźliwa pustka. I cisza, przez którą przedziera się "wycie piskliwe i trwające smętnie przez długie sekundy", zwiastując to co najgorsze.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Michała Śmielaka i na pewno nie ostatnie. Urzekł mnie styl, klimat, naturalność i wplecione w fabułę ludowe legendy. Każdy z elementów powieści współgra ze sobą tworząc idealną całość.
Polecam bardzo!