Ostatnia księgarnia w Londynie recenzja

Dzisiaj przychodzę do was z powieścią, którą według mnie powinien przeczytać każdy, dla kogo książki są ważne. „Ostatnia księgarnia w Londynie” Madeline Martin to opowieść nie tylko ukazująca realia wojny, ale również historia o miłości, przyjaźni i niesamowitej sile literatury, która w tamtym niepewnym i niebezpiecznym czasie stała się dla ludzi ucieczką i nadzieją na szczęśliwe zakończenie ich udręki.

Marzeniem Grace Bennet od zawsze było wyrwanie się z prowincjonalnego Drayton i zamieszkanie w stolicy. W sierpniu 1939 roku to marzenie nabrało realnych kształtów. Grace wraz z przyjaciółką przyjeżdża do Londynu. Widmo zbliżającej się wojny zniekształciło jednak dziewczynom obraz tego miejsca. Bunkry, wszechobecne worki z piaskiem, zasłony zaciemniające w oknach, to tylko część tego, co zastały wkraczając do wymarzonego miasta. Mimo wszystko ludność próbuje żyć, o ile to możliwe, normalnie — Grace i Viv również.
Grace zatrudnia się w Primrose Hill Books — małej, obskurnej księgarni, której właścicielem jest nieco obcesowy, starszy pan, Evans. Początkowo księgarnia wydawała jej się najnudniejszym miejscem na ziemi. Nie widziała tu niczego fascynującego, a na książkach nie znała się w ogóle.
Z biegiem czasu polubiła jednak swoje nowe zajęcie, a w jej sercu zaczęła rodzić się miłość do literatury. Odkryła jej potęgę, która była w stanie zjednoczyć lokalną społeczność, pozwoliła, choć na chwilę oderwać myśli od ataków z powietrza i napełniała ich serca, nadzieją.

Ta powieść to emocjonalna lawina, która zasypuje czytelnika, utrudniając mu oddychanie. Poruszyła ona we mnie najczulsze struny, a moje oczy podczas tej lektury kilkukrotnie zachodziły łzami. Brutalny atak hitlerowców, spadające na miasta bomby, tysiące rannych i setki ofiar śmiertelnych. Ból, rozpacz i bezsilność, a w całym tym piekle maleńka, prawie niewidoczna iskierka, która okazała się pokrzepieniem dla ludzkich serc — literatura.

„Ostatnia księgarnia w Londynie” to powieść pokazująca, w jaki sposób ludność dotknięta wojenną pożogą próbowała sobie radzić. Każdy odnajdował swój sposób, ale dla wielu jedynym było zatraceniem się w fabule książki. Dawało im to złudne poczucie normalności. Wchodząc w życie bohaterów książek, zapominali o otaczającym ich piekle.

Polecam wam „Ostatnią księgarnię w Londynie” i dodam jeszcze, że podobne emocje i tak silne wzruszenia odczuwałam przy sławnym „Słowiku”, więc jeżeli czytaliście powieść Kristin Hannah i podobała się wam, to jestem absolutnie przekonana, że pokochacie Ostatnią księgarnię 😊❤️