Ostatnia ,,więźniarka'' Auschwitz recenzja

Ostatnia „Więźniarka” Auschwitz to książka oparta na faktach opowiadająca losy Mimi, czyli Mirosławy Guzik, Polki mieszkającej z rodzicami i rodzeństwem we Francji. W 1939 roku niemal już dorosła Mimi udaje się z kuzynką na wymarzone wakacje do Polski. Pełna radości, ale też obaw wyrusza w długą podróż, żeby odwiedzić rodzinę w Warszawie. Gdy pociąg zatrzymuje się na stacji w Niemczech, jeden z kręcących się tam żołnierzy pyta ich skąd i dokąd jadą, gdy Mimi z dumą informuje go, że do Polski, żołnierz odpowiada „niedługo też tam będziemy”. Te słowa niewiele jej jeszcze mówią, ale podsłuchane w czasie podróży pociągiem rozmowy współpasażerów o zbliżającej się wojnie wzbudzają lekki niepokój.

Po przyjeździe do Warszawy jest gorące powitanie i rozpoczyna się wspaniały okres poznawania tej znanej tylko ze zdjęć i opowieści rodziny. Mimi zwiedza Warszawę oraz poznaje znajomych kuzynostwa. Czas płynie beztrosko, aż do momentu, gdy na kilka dni przed wyjazdem w mieście rodzi się coraz większy niepokój spowodowany zbliżającą się wojną, która wybucha w przeddzień wyjazdu Mimi do Francji.

Jej życie zmienia się diametralnie, gdy zostaje schwytana przez Niemców. Mimo starań rodziny nie udaje się jej uwolnić. Przechodzi przez brutalne przesłuchania podczas pobytu na Pawiaku, a później trafia do obozów, w których również jest piekło. Dni stają się podobne, żyje w ciągłym strachu, niepewności, bólu, głodzie, a także tęsknocie za poprzednim życiem.

Jak dalej potoczą się losy Mimi? Jak przetrwa w obozie? Czy się z niego uwolni? Czy uda jej się jeszcze zobaczyć rodziców? Czy spotka w życiu miłość i założy rodzinę?

Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania koniecznie przeczytajcie tę książkę, ja nie będę wam tu zdradzać jej dalszych losów.

Literatura wojenna nie jest łatwa, jest pełna cierpienia i straty. Bardzo mi się podobało w tej książce jak opisany był okres przed wybuchem wojny, życie w tej jakże pięknej i nowoczesnej Warszawie. Autorka ukazała trud wojny w taki moim zdaniem odpowiedni sposób, bez nadmiernego opisu tortur i brutalności, co mnie czasem przeraża w niektórych książkach. Jestem tego świadoma, wiem, że tak było, ale jednak, gdy jest zbyt dużo okrucieństwa zniechęca mnie to do czytania, bo to „siedzi potem w głowie” na długo.

Czy polecam wam tę książkę?

Tak, zdecydowanie tak. Poznając i dzieląc się tą historią możemy oddać hołd ludziom, którzy przeżyli, oraz tym, którzy zginęli w obozie, pokazując im, że o nich pamiętamy