Światło, którego nie widać recenzja

Smak brzoskwiń z puszki. Zapach domu przy rue Vabourel numer 4. Faktura otaczających ją przedmiotów. Głos stryja Etienne i Madame Manec. Każdy najmniejszy dźwięk za oknem. To wszystko spada niespodziewanie na 12-letnią, niewidomą Marie-Laure, gdy po wkroczeniu wojsk niemieckich do Paryża dostaje się do Saint-Malo, małego miasteczka na wybrzeżu Bretanii. Dziewczynka jest niesamowicie odważną, kreatywną, zabawną i opiekuńczą osobą, nie boi się samotnie przemierzać bezkresów świata, w którym perfekcyjnie potrafi się odnaleźć. Werner, drugi główny bohater, także jest tym, którego ubóstwiam całym swoim sercem. To inteligentny, patrzący optymistycznie w przyszłość chłopiec, którego nie sposób nie polubić, a jego zamiłowanie do nauki i techniki, którą umie bezbłędnie wykorzystać w praktyce jest godne podziwu.

Książka jest napisana w specyficzny sposób. Czas akcji często się zmienia, jest dużo przeskoków w czasie, jednak nie przeszkadza to w świadomym podążaniu za wydarzeniami. Anthony Doerr wykreował inteligentne, zapadające w pamięć postacie, których losy śledzimy z precyzją i zaangażowaniem do ostatnich kartek. Razem z nimi odbywamy podróż w czasie do miejsc zrujnowanych przez wojnę, zaglądamy do codziennego życia mieszkańców Saint-Malo, Zollverein, jednostki Wehrmachtu, Paryża i Berlina, poznając przy tym wiele historii i zagadek z nimi związanych. Akcja toczy się w trakcie wojny, lecz w każdym wątku jesteśmy w stanie odnaleźć coś, co sprawia, że nie czujemy jakbyśmy czytali historię wojenną, a tajemniczą i, mimo wszystko optymistyczną opowieść.

"Światło, którego nie ma" to opowieść o rodzinie, miłości, wojnie i odwadze. Z pewnością nie jest to książka na jeden wieczór. Doerr uświadamia nam, że życie człowieka zależy od jego wyborów i pragnień, daje nam do zrozumienia, że dążąc do swojego celu nigdy nie możemy przestać marzyć, a nasz każdy wybór pociąga za sobą konsekwencje. Zdajemy sobie sprawę także z tego, że często nie zwracamy uwagi na pozornie nieistotne rzeczy, jak otaczające nas zapachy, dźwięki i smaki, a na przykładzie Marie-Laure widzimy, że czasem takie własnie "detale" są w stanie ocalić nasze życie.