Recenzja książki Panna bez majątku

Co się stanie, gdy oczytana i ciekawa świata panna z kompleksami, która ma bardzo stanowcze poglądy na życie spotka na swej drodze młodego barona, który natomiast nie ma absolutnie żadnego doświadczenia z kobietami, a na dodatek jąka się w ich towarzystwie? No… może nie do końca spotka „na swej drodze”, a w jeziorze dokładnie rzecz ujmując? A co, jeśli ów baron będzie nagi? Powiem Wam, że ani Małgorzata, ani Ksawery z pewnością nie przewidzieli scenariusza, który napisał im los! Szczególnie że ani jedno, ani drugie nie ma w głowie ślubnych kobierców, a z tego może wyjść niemały skandal.
Książka jest bardzo lekka, przyjemna, i dopracowana historycznie w taki sposób, że wydarzenia możemy umiejscowić bardzo konkretnie w czasie. Autorka zabiera nas w podróż do okolic Łomży z 1816 roku. Podczas lektury możemy poczuć się jak po teleportacji w czasie, ponieważ język jest stylizowany na mowę z tamtego okresu i oczywiście obowiązują nas wszystkie maniery i etykieta, której należało przestrzegać. Mamy tam malownicze dworki, bale i intrygi, a także tajemnicze śledztwo, którego zakończenia nigdy bym się nie spodziewała, ale no… myślałam, że zachwyci mnie o wiele bardziej. O fabule więcej nie zdradzę – musicie przeczytać sami.
Jeśli o moje odczucia chodzi bardzo polubiłam się z powieścią, a szczególnie z naszą parką! Ksawery ujął mnie tym, jak nieco nieporadnie, ale po dżentelmeńsku traktował relacje z Małgorzatą. To było tak słodkie, że nie było innej opcji i musiałam dodać go do grona moich książkowych mężów. Podobał mi się też kontrast pomiędzy nim a naszą bohaterką, która natomiast szła w zaparte i nie dawała sobie w kaszę dmuchać, pomimo swoich kompleksów, a jak się na coś uparła, tak było pozamiatane. Oczywiście, czym byłby romans bez rumieńców? Tutaj bardzo pozytywnie się zaskoczyłam, bo był on tak dawkowany, że czytelnik nie mógł się doczekać kolejnych lekko pikantniejszych momentów. Od razu dopowiem – to romans nie erotyk, więc nie ma scen łóżkowych, co moim zdaniem tylko dodaje plusów powieści, bo możemy skupić się nie tylko na samej relacji fizycznej, a przede wszystkim na uczuciu rodzącym się między bohaterami. No i na sztuce kokieterii.
Oj dużo mogę opowiadać, ale tutaj poprzestanę, bo z krótkiej recenzji robi się poemat. Zakończę więc tak – przeczytajcie i dajcie się oczarować.