Oskarżona recenzja

Elektryzująca, przemyślana i porywająca - brawurowy finał historii Leny nosi tytuł “Oskarżona”.

Magda Stachula wchodzi w psychikę bohaterów i pokazuje nam, jak z ich perspektywy wyglądają: kłamstwa, manipulacje i unikanie odpowiedzialności. Na własnej skórze poczujecie lęk i strach, który towarzyszy tym, którzy próbują oszukać przeznaczenie. Świetna intryga, która wieńczy perypetie bohaterki w sposób racjonalny i jednocześnie zaskakujący.

“Oskarżona” to papierek lakmusowy stylu Magdy Stachuli. Pierwszoosobowe narracje, dynamiczny bieg wydarzeń, psychologia przeżyć bohaterów, zwroty akcji i zaskakujący finał. Tym, co wyróżnia ostatnią część serii są w mojej ocenie wątki ukryte pod powierzchnią toczących się wydarzeń. O ile “Oszukaną” i “Odnalezioną” czytałem jednym tchem, o tyle w tej odsłonie często zatrzymywałem się by pomyśleć nad tym, co Autorka szepcze do mnie między wierszami. Oto co usłyszałem…

Przyjaźń. Bez wątpienia z nią kojarzyć mi się będzie “Oskarżona”. Lena po raz kolejny stawia czoła trudnym sytuacjom, życiowym zakrętom, dzięki temu, że ma na kim polegać, do kogo się zwrócić i kto poda jej dłoń, gdy zwyczajnie brakuje sił. Piękna jest jej refleksja nad tym, jak łatwo przyjaźń odstawić na boczny tor, kiedy motyle w brzuchu zaczynają godowy taniec. Warto o tym pamiętać, że świat jest zbyt piękny, zbyt barwny, aby miłość stała w opozycji do przyjaźni i oznaczała monopol na ludzkie relacje.

Samotność. Kiedy życie stawia nam czoła nie ma nic gorszego, niż puste ściany dookoła. Samotność staje się wtedy największym wrogiem. Rozsiada się na naszych ramionach i podpowiada straszliwe myśli.

Toksyczność. Nikodem zszedł nieco w tej powieści na plan dalszy, kosztem swojej matki. Ich toksyczna relacja osiąga tu apogeum i przepoczwarza się w coś, co ciężko opisać słowami. Życiowy bezład, całkowite uzależnienie, kompletny brak decyzyjności i asertywności - takiego Nikodema ujrzycie. Aż cierpnie skóra…

Manipulacje. Złudne i krótkowzroczne jest myślenie, że wszystkim i wszystkimi można manipulować. Przekona się o tym Anna, która w lustrze widzi królową życia, panią sytuacji, która w oczach innych kreuje fałszywy obraz rzeczywistości. Wydarzenia z jej udziałem dowodzą, że w obliczu zbrodni nie da się całkowicie kontrolować otoczenia. Istnieje bowiem element zaskoczenia, który wymyka się nawet najbardziej bystrym umysłom.

Irracjonalność. Magda Stachula idealnie oddaje irracjonalność myślenia osoby w sytuacji długotrwałego lęku i zagrożenia. Pokazuje, że taka osoba dosłownie boi się wszystkiego i w każdym obrazie dookoła niej widzi niebezpieczeństwo.

Na koniec rada… Przeczytajcie całą serię. Ja wiem, że Autorka odrobiła zadanie i tak napisała każdą część by była rozrywką w jednotomowym wydaniu także. Uważam jednak, że zwyczajnie nie warto pozbawiać się tych emocji i pełnego odbioru tej przyprawiającej o dreszcze historii.