Pas Deltory. Jezioro Łez recenzja

Emily Rodda (a właściwie Jennifer Rowe) to jedna z bardziej znanych autorek powieści dla dzieci i młodzieży. Pochodząca z Australii pisarka stworzyła cykl o fantastycznym świecie Deltory – krainie opanowanej przez Władcę Mroku, którą stara się uratować garstka bohaterów poznana przez czytelników już w pierwszym tomie (jeśli można tak nazwać nieco ponad stustronicową książeczkę) - „Puszczach Milczenia”.

„Pas Deltory. Jezioro Łez” to druga część przygód Liefa i Bardy, do których dołączyła Jasmine w towarzystwie swoich zwierząt. Bohaterowie szukają kolejnego z siedmiu klejnotów, które kiedyś tworzyły legendarny Pas Deltory – artefakt wykuty przez pierwszego króla i zarazem najważniejszy królewski atrybut. Zdobyty w Puszczach Milczenia topaz jest już połączony z Pasem, dzięki czemu Lief i jego przyjaciele poznają niezwykłe właściwości kamienia. Kolejnym magicznym klejnotem jest rubin o barwie krwi. Chcąc go zdobyć i za wszelką cenę połączyć z Pasem, nasi wędrowcy spotykają na swej drodze wiele przeszkód zastawionych przez zwolenników mrocznego ładu. Na własne oczy widzą skutki czarnej magii nikczemnej wiedźmy Thaegan, która sieje smutek i zniszczenie w ich ukochanej krainie. Jak zakończy się ich kolejna przygoda? Czy bohaterowie spotkają się z wiedźmą i jaki będzie jego finał? I, co najważniejsze, czy dzielny Lief będzie w stanie pokonać niebezpiecznego strażnika kolejnego skarbu?

Tego dowiemy się w tej książce, towarzysząc Liefowi, Bardzie i Jasmine w kolejnych przygodach. Lektura nie jest obszerna, gdyż oscyluje wokół 200 stron, mimo to skutecznie uprzyjemni sobotnie popołudnie dzieciom lubiącym podróże i wyprawy w poszukiwaniu przygód. Książką zainteresują się także fani twórczości Roddy oraz zagorzali miłośnicy fantastyki dziecięcej.

Nie spodziewajmy się jednak wiele po kolejnym tomie przygód Liefa, ponieważ – nie da się ukryć – Emily Rodda drugim Tolkienem nie jest i nigdy nie będzie. Sięgnijmy po tę książkę, jeśli chcemy oderwać się od szarej polskiej rzeczywistości. Prosty język, kilka łamigłówek i nierozbudowana fabuła z pewnością w tym pomogą. Z własnego doświadczenia wiem, że takie książki bardzo się przydają po lekturze trudnych, poruszających tematów, kiedy nasz mózg wypełniają setki pytań i trzeba choć na chwilę uwolnić od nich skołowany umysł.

Pomimo swojego wieku, wciąż dobrze oceniam cykl o Pasie Deltory. Autorka nie zawiodła mnie ani przy lekturze pierwszej części, ani teraz. Nadal zamierzam skompletować cały cykl i mam cichą nadzieję, że przy lekturze kolejnych części Emily Rodda wplecie więcej fabuły, więcej wydarzeń i akcji, i wreszcie sprawi, że poczuję się zaskoczona tym, co dzieje się na kartkach opowieści.

Ocena: 3,5/5