Młyny boże. Zapiski o Kościele i Zagładzie recenzja

Trzeba mówić i pisać o zbrodniach oraz zaniechaniach kościoła katolickiego względem narodu żydowskiego w czasie II wojny światowej. Historię trzeba przecież znać by jej nie powtarzać i tępić wszelkie przejawy antysemityzmu czy też szerzej rasizmu u podstaw. Na pewno jednak to rozliczenie nie powinno być dokonane w sposób, jaki to uczynił Leociak. 

Autora Młynów Bożych przerosło to co, udało się Władysławowi Szpilmanowi - napisać o Holocauście bez nienawiści. Leociak natomiast opisując poszczególne czarne bądź bardzo czarne karty kościoła, nie umie się obejść bez jadu, sarkazmu,  złości i wreszcie gniewu. Fakty, które przedstawił nie potrzebują epitetów, przemawiają do sumienia i bez chwytów erystycznych. Poruszająca jest historia księdza żydowskiego pochodzenia wydanego przez innego księdza. Straszne są antysemickie artykuły w gazetach katolickich w przededniu wojny. Przerażająca jest bierność Watykanu w obliczu zagłady Żydów (owszem milczał cały świat, ale kościół miał szczególny moralny obowiązek piętnowania zła jakim był Holocaust). Obrzydliwie czyta się o biskupie Hudalu szmuglującego zbrodniarzy nazistowskich takich jak doktor Mengele do Ameryki Południowej.

Te fakty zostały jednak przesłonięte przez nieskrywaną nienawiść Leociaka do kościoła katolickiego. Szczególnie irytuje nabijanie się autora z religii katolickiej. A to z wiary w cuda mieszkańców wsi Garnki, a to z wizyty Benedykta XVI w Auschwitz. Leociak piszący o antysemityźmie powinien zdawać sobie sprawę z tego, że pogarda rodzi rasistowskie zachowania. Obojętnie względem jakiej społeczności jest ona przejawiana. 

Dlatego pomimo, że uważam Młyny Boże za istotną pozycję merytoryczną o stosunku kościoła do Holocaustu, nie mogę polecić tej pozycji. Jej przesłanie - wzbudzanie niechęci do kościoła - nie przemawia do mnie.