Novak Djoković. Zwycięzca recenzja

Tenisem nie interesuję się za bardzo i przyznam szczerze, że dopóki nasza Agnieszka Radwańska nie osiągała tych wszystkich ogromnych sukcesów, to pewnie nawet nie zwróciłabym uwagi na tę grę, ale sportowców zawsze szanowałam oraz szanować będę za ich ciężką pracę, a także determinację, z jaką wykonują swój trudny zawód. Tym bardziej więc zaciekawiłam się biografią (prywatnie bardzo je lubię) sportowca. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o trudnym życiu człowieka, który większość swojego życia poświęcił na odbijanie piłki na korcie.



Zwróciłam uwagę na pierwszą w Polsce biografię Novaka Djokovicia. To obszerna (uważam, że jednak trochę zbyt obszerna) historia człowieka owładniętego wizją o byciu sławnym tenisistą, a który nie bał się sięgnąć po to marzenie, a ogromną rolę w tym dążeniu odegrali jego rodzice. Mamy tutaj do czynienia z historią opowiedzianą przez osobę, która była światkiem początku, a potem rozwoju kariery sportowej słynnego tenisisty.

Jednak najpierw autor tej niezwykle szczegółowej biografii nakreśla czytelnikowi sytuację polityczną Serbii wówczas ogarniętej wojną. Sam Popović uważa, że gdyby nie te trudne chwile, mały Novak nie miałby tak dobrze ukształtowanej psychiki i pewnie ma rację, ponieważ nic tak nie hartuje, jak trudne doświadczenia. Mało tego, nigdy wcześniej w tym kraju nie było żadnych tradycji tenisowych, nie można było więc znaleźć sponsora dla początkującego sportowca. Rodzice musieli pobierać pożyczki, aby ich syn miał szansę na kolejny trening. Najbliżsi jawią się tutaj więc jako osoby zdeterminowane, pełne ciepła i dobra. Nowak Djoković ma więc ogromne wsparcie, co tylko dodawało mu sił do walki. Taka postawa wzrusza czytelnika do tego stopnia, że aż trudno nie pozazdrościć. Jak Djoković poradził sobie z tymi przeciwnościami oraz kryzysem politycznym w kraju? Czym wyróżniał się na korcie? W czym wreszcie tkwi tajemnica sukcesu i czy ten sukces wpłynął na jego osobowość? O tym opowiada cała biografia, w której nie brakuje rozbrajającej szczerości.

Książka niezwykle drobiazgowo przedstawia też relacje Novaka z innymi zawodnikami oraz trenerami, co bez wątpienia jest mocnym punktem tej opowieści. Fajnie jest też poznać taką osobowość z nieco innej strony – jako niezwykle sympatycznego, dowcipnego i zdystansowanego do siebie człowieka. Ten owładnięty wolą walki człowiek nie był jakimś wybitnym fenomenem od samego początku, ale jego ogromna pracowitość wyniosła go na wyżyny i uczyniła bohaterem narodowym w kraju.

Jednakże nie powiem, abym czytała książkę jednym tchem. Momentami nużąca szczegółowość aż odstraszała mnie od poznania dalszych historii młodego tenisisty. Moim zdaniem za dużo było dygresji i odwołań do innych postaci. Wiem też, że specyfika książki nie pozwala na dialogi, ale trochę zabrakło mi tego właśnie komunikowania się postaci między sobą, które dość szybko pojawiały się na kartach.

Mimo to nie przeczę, że dla zapalonych wielbicieli tenisa publikacja może stanowić nie lada gratkę, gdyż życie na korcie, przygotowania do kolejnych meczów są tu opisane z niezwykłą, kronikarską precyzją i dbałością o najdrobniejsze detale, i chociażby za to autorowi należy się ogromny szacunek.

Każdy fan tenisa odnajdzie tutaj również mnóstwo znanych nazwisk, imprez sportowych, relacji środowiska należącego do sztabu szkoleniowego Djokovicia. Dlatego biografia to nie tylko kronika, ale też portret mężczyzny widziany oczami wielu ludzi wraz z jego wadami i zaletami, ponieważ autor nie stara się na siłę idealizować swojego bohatera. Pisze prawdę bez niedomówień, nawet jeśli tenisista przeżywa swoje kryzysy, które prędzej czy później dopadają każdego, tutaj nie zostały one pominięte. Przecież Djoković nie jest nadczłowiekiem. Ma swoje słabości. Ostatnie, mimo tych niedociągnięć, polecam książkę amatorom sportowych zmagań oraz fanom biografii i prawdziwych historii.