Recenzja książki Pamiętniki Tatusia Muminka

Oto nastaje dzień, gdy tatuś Muminka w samym środku lata ... przeziębia się. Opatulony kocami i pierzynami kładzie się w swoim pokoju i... szykuje się do żegnania z tym światem. Bo skoro mleko z cukrem i z cebulą mu nie smakuje, a choroba trzyma i nie ustępuje, to znak, znak jednoznaczny. Woła więc swego synka Muminka i Ryjka i nawet Włóczykija i zaczyna mowę, która ... och, przybiera inny odbiór aniżeli zamierzony.
I wieczorem, pełen żalu, zasiada przy biurku, by jako skrzętny skryba i wiarołomny podróżnik, który wiele, wiele przeżył, postanawia spisać wszystko. Wszystkooooo. A to wszystko, to... jak powiedziała Mamusia Muminka, nazywa się chyba "Wypominki".
I powstaje, słowo po słowie pamiętnik. Ba, dziennik życia, który, jak orzekł Muminek już po wysłuchaniu pierwszego rozdziału, sprawi, że Tatuś będzie sławnym na cały świat. Że dzięki tym wspomnieniom już jest najsławniejszym Muminkiem na świecie, co tylko łaskocze ego trolla i sprawia, że choroba odchodzi, bo Tatuś nie ma na nią czasu. Zajęty wspominaniem, przypominaniem i pisaniem zdrowie szybciej, niż zauważa. A co najważniejsze, staje się autorem książki, którą czyta na głos po rozdziale, by wszyscy domownicy poznali jego odwagę i los i by byli z niego dumni. I co z tego, że czasem koloryzuje, albo wprowadza nuty grozy i strachu? I co z tego, że czasem nikt nie wierzy w te jego historie? Grunt, że odwagą może się poszczycić, skrupulatnością też, a i dumą tym bardziej. No a słuchacze mają zaszczyt posłuchać owego mądrego trolla, co powinno stanowić przywilej i zaszczyt. A przy tym poznają też losy własnych rodzin, bo przecież nawet Włóczykij miał tatę. I Ryjek miał...
jest coś niesamowitego w tych przygodach Muminków. "Pamiętniki Tatusia", to już kolejna część, jaką pochłaniam ostatnio i każda - KAŻDA z nich - stanowi dla mnie magię. Niewytłumaczalny urok i wielki talent autorki sprawiły, że losy trolli stają się terapią na wszystko. Na smutny dzień, na szarobury klimat za oknem, czy nawet sliczny poranek. Leczą dusze, goją rany, odsuwają kłopoty hen, hen... hen gdzieś, gdzie Hatiffnatów nawet nie ma...