Po co nam to było recenzja

Z twórczością zawodową Pani Joanny Rawik miałam okazję zapoznać się w trakcie słuchania wieczornych niedzielnych audycji prowadzonych przez Pana Kazimierza Kowalskiego, który przybliża słuchaczom swoją wiedzę z zakresu muzyki operowej. W jednej z nocnych audycji poświęconych życiu i karierze osoby znanej i lubianej owym gościem była właśnie Pani Joanna.

W trakcie trwania audycji dowiedziałam się o tym, jakie życie zawodowe wiodła Pani Joanna i jakie pozytywne podejście ma do słuchaczy. Momentami na adorację ze strony słuchaczy -mężczyzn odpowiadała z uśmiechem.

Opowiedziała, kto zostawił ślad muzyczny w jej artystycznym życiu oraz nadmieniła o tym, że lubi śpiewać ikonę francuskiej piosenkarki- Edith Piaf. Wspomniała także o tym, że lubi pisać książki.

O jednej z książek autorstwa Pani Joanny Rawik pt.”Po co nam to było” wydanej nakładem wydawnictwa Studio Emka podzielę się swoją osobistą refleksją o życiu artystki, którą dane było mi poznać na podstawie jej wspomnień z życia, które poznała jako młoda aktorka, piosenkarka operowa.

Pani Joanna dba o każdy szczegół dotyczący jej życia zawodowego. Na wstępie autorka podkreśla, że była świadkiem spotkań z ludźmi, którzy na jej drodze zawodowej stanowili prezent od losu.

Z początkowych rozdziałów dowiemy się, kim była Pani Joanna.

Autorka nie zapomina wspomnieć w pierwszym rozdziale o swoim dzieciństwie, o uczestnictwie w chórze oraz o tym, że wstąpiła do Związku Młodzieży Polskiej. Jej uwagę przykuł Gustaw Holubek, o którym pisze, że mówił bardzo cicho, ale za to swoją delikatnością potrafił dotrzeć do każdego odbiorcy.

W dalszej części książki opowiada o swojej karierze aktorskiej, z której musiała zrezygnować z przyczyn osobistych.

Cieszyła się uznaniem wielu znanych osobistości i sama wyrażała się pozytywnie o nich. Do tego grona zaliczają się: Państwo Byrscy, profesor Juliusz Kleiner, Hanka Bielicka, Karol Wojtyła, Mirosław Żuławski- pisarz, oraz jego syn Andrzej, reżyser, Anna Polony, Zbigniew Wodecki, Olgierd Terlecki, dziennikarz, Kalina Jędrusik, Anna German oraz Jan Gerhard, redaktor naczelny tygodnika „Forum”.

Sławę przyniosły jej dwie piosenki: „Nie chodź tą ulicą, Za mało mamy siebie dla siebie”.

W książce nie zabrakło prywatnych opinii autorki, która posiada bogate słownictwo językowe. Swoją odwagę pokazała tym, że śpiewa oraz potrafi być wierna swojemu zawodowi, który kocha. Ceni sobie współpracę z muzykami, którzy udzielają się podczas jej koncertów.

Pani Joanna to kobieta z klasą, energią, która przy swoim ogromnym temperamencie jest niezwykle wrażliwa.

Podkreśla znaczącą rolę w jej życiu męża Stanisława, o którym wspomniała wiele razy w rozdziałach. Wyraża się o nim bardzo ciepło.

Życie artystki jest jak wielka tajemnica, którą warto odkryć z pomocą tej pięknie wydanej książki.

Tekst zamieszczony w książce czyta się dobrze ze względu na właściwy dobór czcionki oraz czarnobiałe zdjęcia osób, które autorka znała osobiście.

Nie zabraknie również w książce dobrego poczucia Pani Joanny, która ujawnia go nie od razu, ale spowodowała swoją ripostą we mnie osobiście uśmiech.

Polecam przeczytać tę książkę, którą pisze właściwie samo życie sceniczne artystki Pani Joanny Rawik.