Pod pokładem recenzja

Sophie Hardcastle Pod pokładem,

Do tej pory życie dwudziestojednoletniej Olivii, odczuwającej intensywnie świat za pomocą barw było jak łódka, która płynie przed siebie, nie zważając na jakiekolwiek przeciwności. Kiedy jest się młodym nie straszne są wysokie, pełne niebezpieczeństw fale, a powzięty kurs można zawsze zmienić.

Nadchodzi jednak moment, w którym dziewczyna czuje, że potrzebuje radykalnej zmiany. Podejmując decyzję o rezygnacji z niedawno otrzymanego stażu w banku, wraz z poznaną parą żeglarzy wyrusza w rejs wzdłuż wybrzeży Australii. Z tej podróży wróci odmieniona. I zakochana w morzu. Niestety jak się okaże później, bez wzajemności, bo morze odsłoni również swoje drugie oblicze. Kiedy wspólnie z pięcioma innymi żeglarzami będzie transportować jacht pomiędzy portami, wypowiedziane przez nią słowo "nie" stanie się tylko niezrozumiałą partykułą, a krzyku nie będzie chciał usłyszeć nikt.

Wstrząsnęła mną niezwykle ta opowieść. Przepełniona ogromnym bólem, samotnością, nieustannym poszukiwaniem swojego miejsca na ziemi, jednocześnie pokazująca jak ważne jest zabieranie głosu dotyczącego naruszania granic cielesności i jak trudno jest potem budować intymne relacje. Na wskroś przeszywająca i brutalna, bo sprowadzająca człowieka do pozycji przedmiotu. A przy tym opowiedziana w sposób z jednej strony niezwykle sugestywny, z drugiej zaś malowniczy i poetycki. Atramentowe opowieści, jaskraworóżowe łzy, przeszywający ciało prąd stonowanych czerwieni, których doświadcza Oli, poruszają wyobraźnię. Plastyczne obrazy, które malują się przed oczami wzbogacone gamą przeróżnych dźwięków powodują, że opowieść staje się jeszcze bardziej wyrazista. I jest kolejnym ważnym głosem w dyskusji na temat wytyczania i poszanowania granic cielesności oraz pozostawania w całkowitym osamotnieniu z wyrządzonymi krzywdami.

"Pod pokładem" podzielona jest na cztery części, z których każda nosi oryginalny związany z morzem bądź przyrodą tytuł. Każda z nich niesie ze sobą nieco inny, choć równie silny, ciężar emocjonalny, ciężar zmagania się ze sobą, poszukiwania swojego miejsca na ziemi, odciskającej piętno traumy czy determinującego dalsze życie ciągłego strachu. To wszystko otrzymujemy począwszy od pierwszego zdania prologu aż do spinającego całość zakończenia, które w moim odczuciu, autorka pozostawiając otwartym do czytelniczej interpretacji, uczyniła jeszcze bardziej intrygującym.