Kamper recenzja

Czas pędzi nieubłaganie. Obłożeni licznymi obowiązkami dnia codziennego, często nie dostrzegamy jego upływu. Działamy mechanicznie, pochłonięci własnymi sprawami, pragnąc tylko zamykać listę spraw i osiągać przy tym liczne sukcesy. Niejednokrotnie uczeni od małego, że ciężka praca popłaca, zaczynający dostrzegać prawdziwość tych słów, po prostu wolimy skupiać się na czymś, co mamy w zasięgu wzroku i rąk. Tylko czy taki wyścig o lepsze wyniki, czy coraz to lepsze doświadczenia bywa zdrowe? Choć wnosi wiele pozytywów do życia, to też odbiera większość dóbr. Nieraz przez pracę zdarza nam się ignorować najbliższych, łaknących kontaktów z nami. Wiecznie znajdujący wymówki, łamiemy multum serc i przyrzeczeń, gdzie ten dźwięk dociera do uszu ze sporym opóźnieniem. A więc co by było, gdyby choć na chwilę pozostawić cały świat za sobą, chwycić byka za rogi i podążyć zupełnie inną ścieżką, oddając w ręce ślepego losu? Zdołamy pokonać pracoholizm?

Podróżowanie od zawsze kojarzyło mi się z czymś spokojnym, a zarazem szalonym. Z jednej strony przebywasz setki kilometrów, chłonąc krajobrazy wyskakujące zza okien, gdzie z drugiej zdarza się popędzić w zupełnie innym kierunku, niż zakładaliśmy. Podróże również mocno nas kształcą i otwierają oczy na wiele spraw, dlatego też wyraźnie czułam, co się tutaj święci. Zapracowana Ida oraz jej często bujająca w obłokach ukochana Salma nie bez powodu zajęły wygodne miejsca w kamperze. Wiadomo, sam opis wyraźnie wskazuje na ten element, lecz i tak mocniej się to odbiera, kiedy tylko zaczynamy lekturę. Wraz z nieświadomymi tego, co na nie czeka bohaterkami odwiedzamy liczne zakamarki w Polsce, stając się przy tym skrytym obserwatorem licznych rozmów oraz rozterek, jakie narastały w głowach. Oczami wyobraźni widziałam każdy skrawek ziemi, na której spoczęły ich stopy, doglądając również, jak pozornie prosta wycieczka przeobraża się w coś innego. Posiadającego większą głębię. A Angela Węcka nie zamierzała zaprzestać knucia. Pod osłoną przepięknych wspólnych chwil, wplatała emocjonalne, uderzające w serca dramatyczne nuty, przez co czuło się też poddenerwowanie. Różnorakie barwy długoletniego związku bywały zagrożone licznymi zerwaniami chmur, gdzie gradobicia pragnęły zniszczyć coś, nad czym Ida oraz Salma pracowały przez lata. Po prostu wiecznie coś wisiało w powietrzu, tym samym czujność wzrastała, nie zezwalając na chwilę braku koncentracji. Autorka kąsała równo, nie zbaczając na środki. Choć dość szybko rozszyfrowałam jej plany, to i tak dalej umiała grać na uczuciach, nie zezwalając na to, bym zdobyła nad nią przewagę. Kiedy tylko próbowałam zadrzeć nosa, obrywałam w niego kolejną dawką wzruszeń i tajemnic, przy czym pochylałam głowę. Taka drobna książka, a tak oddziałuje na człowieka...

Krajobrazy. Dziewczęta odwiedziły wiele malowniczych miejsc, gdzie z każdego wyjeżdżały bogatsze o kolejne doświadczenia. Sama dzięki temu poznałam nazwy miejsc, które sama chętnie bym odwiedziła, ponieważ… czuję niedosyt. Autorka dość mocno skupiła się na więzi bohaterek, przez co – z bólem serca – stwierdzam, iż zabrakło nam tutaj miejsca na bogatsze opisy. Dodatkowe wycieczki czy zdarzenia, które pomogłyby znacznie mocniejuwydatnić tło całej powieści, nadając jej kolejnych barw. Z opisów dało się odczuć to piękno, nasze panie nie zapominały o komplementacji, ale tutaj brakowało mi przede wszystkim równowagi. Znam już przyczynę, dlaczego wyszło tak, a nie inaczej, dlatego wyjawię ją tutaj, ujawniając co nieco: nie trzeba bać się eksperymentować ze słowami. Zawsze można poddać tekst surowej korekcie, jednakże część i tak by pozostała, ciesząc oko.

Po zapoznaniu się z dwiema bohaterkami i możliwością zanalizowania sobie wszystkiego za i przeciw doskonale wiem, że najlepiej dogadałabym się z Idą. Choć jej pracoholizm mógłby nieco odrzucać człowieka, bo miałby wrażenie, iż ma do czynienia z twardą, antyspołeczną kobietą, pragnącą jedynie wspinać się po szczeblach kariery, to jednak wyczuwałam od niej multum wrażliwości. Niepewne siebie i swojej wartości, gotowa poświęcić wiele, aby uszczęśliwiać bliskie osoby, kobieta niejednokrotnie bardziej do mnie przemawiała, niżeli Salma. Salamandra (ha, pełne imię!) wydawała mi się zbyt… lekkomyślna, a zarazem próżna. Choć imponowała mi jej dusza artystki oraz umiejętność wynajdowania pozytywów w każdym koszmarze, to i tak bolało mnie to, jak bardzo pragnie stawiać tylko i wyłącznie na swoim. W moim odczuciu nieraz chciała po prostu czuć się kimś znacznie lepszym, przez co Ida nieco na tym traciła. Dlatego pragnęłam, aby jej partnerka porzuciła kokon i stanęła prosto, wreszcie przeciwstawiając rządom ukochanej. Jednakże wiedziałam, iż ten związek był strzałem w dziesiątkę. Każda z pań miała swoje wady i zalety, gdzie pięknie się uzupełniały. Widać było, że to, co je łączy, nie jest żadnym wymysłem. Wręcz cuchnęły miłością, jaką się wzajemnie obdarzały!

Podsumowując. Już we wstępie wspomniałam o tym, jak często ignorujemy pędzący czas, zapatrzeni w swoje obowiązki, co owocuje utratą kontaktu z najbliższymi, zaniedbywaniem ich. „Kamper” wyraźnie pokazuje, że to nie prowadzi do niczego dobrego, dlatego warto porzucić swój mały zakątek, w którym doskonale się izolujemy, aby dojrzeć też innych oraz zrozumieć, jak bardzo ich krzywdzimy. Pieniądze są ważne w życiu, bo pozwalają zapełnić żołądki, zapewnić dach nad głową oraz dostarczyć odpowiednie media, ale czy rodzina i przyjaciele również nie zajmują sporego miejsca w sercu? Nie można ich odstawiać na dalszy bok. Trzeba umieć pogodzić obie te rzeczy, bo nigdy nie wiemy, jak nasze życie się potoczy. Skąd ta pewność, że gdy następnego dnia otworzymy oczy, ta druga osoba nadal będzie czekać?

„Kamper” ujmuje, wzrusza i skłania do refleksji, a także dobitnie uświadamia, że przede wszystkim KAŻDY ma prawo kochać po swojemu!