Pokot recenzja

Piotr Kościelny powrócił do nas z kolejną mocną i bardzo brutalną historią, w której po raz kolejny porusza bardzo kontrowersyjny temat dotyczący ludzi kościoła. Fani autora doskonale wiedzą, że nie boi się on poruszać takich tematów, co sama sobie chwalę i po każdą książkę autora sięgam z nieukrywaną satysfakcją i przyjemnością. Choć historie, które pisze autor, są fikcją, to każdy z nas odnajdzie w nich ziarno prawdy, które swoje odzwierciedlenie ma w rzeczywistości.

„Pokot” to trzeci tom przygód bezkompromisowego komisarza i jego partnera. Jak i w poprzednich częściach, tak i tym razem muszą zmierzyć się z bezwzględnym, wręcz sadystycznym mordercą, który poluje na dzieci. Śledczy chcą jak najszybciej złapać sprawcę, by uniknąć niepotrzebnej paniki. Kiedy w końcu Sikora wraz z zespołem poznają tożsamość mordercy, osoby wysoko postawione robią wszystko, by zamieść sprawę pod dywan. Dla Sikory to jedno z najtrudniejszych śledztw, bowiem bardzo mocno rzutuje ono na jego prywatne problemy, ale zrobi wszystko, by winny został ukarany.

Kolejne spotkanie z Sikorą i Bieleckim, a co za tym idzie — kolejna mocna historia, która dosłownie mną wstrząsnęła. Jak to bywa u Kościelnego, już na dzień dobry dostajemy brutalne morderstwo i mnóstwo niewiadomych. Śledztwo, z którym musiał zmierzyć się komisarz wraz ze swoimi towarzyszami, wciągnęło mnie od pierwszych stron i wspólnie z nimi starałam się wytropić mordercę, którego de facto, poznajemy już niemal na samym początku. Historia, choć przeraża, a emocje podczas czytania sięgają zenitu, to na swój sposób intryguje i czytelnik jedyne, o czym myśli, to, czy winny dokonanych zbrodni poniesie zasłużoną karę. Historie, które pisze autor to nie zwykłe opowiastki, w których policja ściga sobie mordercę, to kryminały z krwi i kości, w których wszystko opisane jest dobitnie i bez żadnego koloryzowania, a w świetle dzisiejszych wydarzeń wygląda bardzo realnie.

Po raz kolejny Piotr Kościelny zaskoczył mnie pomysłowością, niezwykłą dbałością o szczegóły i kreacją bohaterów. W tej części oczywiście znowu wygrywa Sikora — twardy i bezkompromisowy, a zarazem bezsilny w sytuacji, z jaką przyszło mu się zmierzyć na sam koniec. Serce mi pękło, panie Kościelny. Mam nadzieję, że na kontynuację nie będę musiała długo czekać, bo nie wiem, jak to przeżyje.

Jeżeli jesteście fanami historii mocnych, pełnych brutalności budzących wiele emocji i przede wszystkim trzymających w napięciu po ostatnią stronę, to jak najszybciej sięgnijcie po „Pokot”. Gwarantuję, że nie będziecie zawiedzeni!