Policjantki. Kobiece oblicze polskich służb recenzja

Kiedy myślę policja widzę wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę o twarzy pozbawionej emocji i przenikliwym spojrzeniu. I choć wiem, że to niepełny obraz tej formacji to tak reaguje moja podświadomość. Umyka jej gdzieś, że służbę pełnią też kobiety - nie mniej wyszkolone, inteligentne i sprawne od swoich kolegów.

Książka Marianny Fijewskiej ma szansę zmienić to postrzeganie i pokazać kobiece oblicze polskiej policji. W tym zmaskulinizowanym środowisku codziennie walczą one nie tylko z przestępcami ale też ciągle żywymi stereotypami, według których kobieta w policji najlepiej sprawdzi się w roli sekretarki porządkującej dokumenty i parzącej kawę. A przecież dziś pełnią one służbę w każdej formacji od prewencji po pracę śledczego w najbardziej skomplikowanych dochodzeniach. Mimo to nadal mierzą się z seksizmem, mobbingiem czy nierównym traktowaniem przez zwierzchników.
Autorka rozmawia z kobietami służącymi w policji o ich pracy, próbie godzenia jej z życiem osobistym i o wyzwaniach jakie codziennie przed nimi stają. To słodko - gorzka opowieść, gdzie duma rozmówczyń miesza się z żalem i poczuciem niesprawiedliwości bo często muszą starać się bardziej niż ich koledzy by zauważono ich profesjonalizm i doceniono osiągnięcia.
Mimo iż coraz chętniej widzi się kobiety w służbach mundurowych to nadal muszą one ze zdwojoną siłą walczyć o szacunek i równe traktowanie. Ciągle ze świecą szukać pań, które awansują w wewnętrznych strukturach policji. To przypadki jednostkowe a przecież prawie 20% pracowników służb mundurowych to kobiety.

Marianna Fijewska w sposób niezwykle empatyczny i wnikliwy rozmawia z swoimi bohaterkami. Ukazuje blaski i cienie tego zawodu. Nie omija też trudnych tematów takich jak ustawa dezubekizacyjna, która na równi potraktowała PRL-owskich katów ze służby bezpieczeństwa jak i solidnych i uczciwych policjantów (i policjantki) zabierając im jednym podpisem lwią część emerytury, na którą pracowali latami. To opowieść o ludzkich dramatach, często kończących się samobójstwem czy życiem w skrajnej nędzy. Te rozdziały poruszyły mnie najbardziej.

Ta książka ma szansę zmienić nasze (społeczeństwa) postrzeganie kobiet w mundurze. Przywrócić im należny szacunek i podziw, bo codziennie tak jak ich koledzy, idą na służbę z której mogą już nie wrócić. Polecam tę lekturę Waszej uwadze.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.