Półmorderca recenzja

Za każdym razem kiedy trafiam na takie książki, zastanawiam się co o nich tak naprawdę sądzić. "Półmorderca" jest pierwszą książką Hakana Nessera, którą przeczytałam. Nie spodziewałam się krwiożerczego kryminału, a sama powieść od samego początku wzbudziła moją sympatię. Bardzo podobał mi się humor głównego bohatera, to w jak żartobliwy sposób były przedstawione niektóre sytuacje, a przede wszystkim sama nieoczywistość tej historii. W pewnym momencie jednak coś poszło nie tak i ocena "Półmordercy" poszła zdecydowanie w dół, wraz z czym wzrosło moje rozczarowanie.

Naszym głównym bohaterem jest Adalbert, który jest równie oryginalny jak jego imię — żeby było ciekawiej Adalbert jest już starszą osobą, która nie stroni od alkoholu. Codziennie stara się walczyć z demencją, która powoli zaczyna atakować jego szare komórki. Adalbert prowadzi pozornie spokojne życie do momentu, w którym upomina się o niego przeszłość.

Szczerze mówiąc, nie będę ukrywać, że od początku historia Adalberta mnie zaciekawiła i wydawała mi się naprawdę interesująca. Początkowo delikatnie książka skojarzyła mi się z inną powieścią - "Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął" autorstwa Jonasa Jonassona. Tym razem jednak zabrakło mi czegoś, co do końca skleiłoby tę historię w płynną i kompletną całość. Zakończenie "Półmordercy" mnie rozczarowało, chyba spodziewałam się jednak czegoś zupełnie innego. W pewnym momencie nawet poczucie humoru autora przestało ratować tę książkę. Zabrakło mi również skandynawskiego klimatu, który kocham całym sercem, szczególnie w kryminałach. Fabuła toczy się nieśpiesznie, a morderstwo jest tutaj tylko jednym punktem, wokół którego toczy się powieść z mocnym wątkiem miłosnym. Obawiam się, że wiele osób powieść Nessera może rozczarować.

Muszę wspomnieć jednak również o warsztacie pisarskim autora, który jest naprawdę przystępny. Nie miałam żadnych problemów z lekturą — wręcz przeciwnie, mimo że książka nie została moim ulubieńcem, czytało mi się ją bardzo przyjemnie.