I odpuść nam nasze winy recenzja

Trzeci tom z serii autorstwa Aleksandry Jonasz skusił mnie głównie dlatego, że już wcześniej czytałam dwie poprzedzające części. Czy żałuję swojej decyzji?

Muszę przyznać, że ciekawym doświadczeniem jest dla mnie czytanie książek polskich autorów, gdzie bohaterowie nie są wcale Polakami. To zupełnie inne spojrzenie na świat kryminalny i coś świeższego na polskim rynku, bo nie ukrywam, czasami w pogoni lektury można zapomnieć o tym, że jest to polska książka! Oczywiście nie odbiera jej to żadnego animuszu, ja sama wręcz uwielbiam polską literaturę i w ostatnich latach wynajduję wśród niej wiele perełek i naprawdę wartych przeczytania książek.

Jak wspomniałam powyżej "I odpuść nam nasze winy" to kontynuacja serii i naprawdę cieszę się, że to już jej zakończenie. Dobrze było poznać dalszą historię Rosalie i Bruce'a. Niestety, mam wrażenie, że im dalej w las, tym bardziej ta książka jest smutniejsza i ciągnie za sobą same złe doświadczenia.

Mam nadzieję, że ta seria zostanie kiedyś wydana w jednym tomie — jako jedna książka. Dlaczego? Przede wszystkim ciągłość — przez trzy tomy toczy się tak naprawdę jedna sprawa, która pod koniec lektury i tak w pewnym stopniu odchodzi w zapomnienie, skupiając się na emocjach i przeżyciach bohaterów. Nie wiem również, czy to z powodu roztargnienia, ale często gubiłam się w lekturze — choć po czasie zaczynam myśleć, że mógł to być po prostu zamierzony efekt. Jak zawsze lubię pokazanie historii z kilku perspektyw, tym razem ten zabieg troszkę mnie męczył.

Czy przeczuwałam, że ta seria się tak skończy? Absolutnie nie! Choć poprzednie części czytałam już jakiś czas temu i kiedy sięgnęłam po "I odpuść nam nasze winy" pamiętałam niektóre wątki jak przez mgłę.

Było to dla mnie ciekawe doświadczenie, jednak nie była to dla mnie książka, która mnie zachwyciła. Powieść na pewno nadal nie jest typowym kryminałem i to pod wieloma względami. Patrząc również na swoje opinie poprzednich tomów, zauważam, że problem dotyczący zbyt wielkiego skupienia się na odczuciach Rosalie tylko się powtarza. Naprawdę, przez to miałam wrażenie, że tym bohaterom wciąż przydarzają się same złe rzeczy — a jak wiadomo, w tej kwestii trzeba znaleźć pewien balans, który tylko sprawi, że lektura stanie się atrakcyjniejsza.

Czy polecam? Ogólnie tak, choć nie ukrywam, że nie będzie to niestety mój ulubieniec roku.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta z portalu Nakanapie.pl.