Rycheza, pierwsza polska królowa. Miniatura w czerni i czerwieni recenzja

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Rycheza, zwana też Ryksą, pierwsza polska królowa. Jedna z najmniej znanych postaci z naszej historii. Była żoną Mieszka II, synową Bolesława Chrobrego i matką kolejnego króla z dynastii Piastów, Kazimierza Odnowiciela. Kobieta wykształcona, mądra, dumna i rozumiejąca politykę.

Nie cieszyła się dobrą opinią wśród polskich kronikarzy i historyków i w średniowieczu, i dziś. Była niedoceniana jak prawie każda kobietą wyrastającą ponad czasy, w których żyje.

I chociaż to głównie jej pochodzeniu - bo jako siostrzenica Ottona III, miała wśród przodków Karola Wielkiego - teść i mąż zawdzięczają koronę, a dzięki jej późniejszym działaniom państwo polskie przetrwanie, wciąż ciąży na niej m. in. zarzut, że po wygnaniu Mieszka II przez Bezpryma i zbuntowanych możnych, „zdradziecka Niemka” wywiozła z kraju i oddała cesarzowi Niemiec polskie insygnia koronacyjne. I, o zgrozo! rozstała się z mężem! …

Jest to prawda, ale chyba nikt nie spytał i nie pyta „Dlaczego?”, jakby nie miało to żadnego znaczenia. A nie można oceniać nie wiedząc jakie były wtedy czasy, prawa, obyczaje, uwarunkowania polityczne…

Janina Lesiak pisząc o Rychezie uwzględniła to wszystko. Pisze o tym co udało się przez minione lata ustalić i wyjaśnia nam, ludziom z XXI w., jak wyglądało to wszystko w wieku XI, a więc jak powinniśmy interpretować znane fakty. Wyciąga wnioski inne niż dziejopisarze, bo dla niej fakt bycia Niemką i kobietą, wykształconą, nie jest równoznaczny z byciem złą, zdradziecką i wredną.

Ta książka to kolejny malowany słowami portret polskiej władczyni; po Dobrawie, Jadwidze Andegaweńskiej, Bonie Sforza, Annie Jagiellonce, Cecylii Renacie, Eleonorze Wiśniowieckiej i Marysieńce Sobieskiej. W tych niewielkich książeczkach autorka zajmuje się tym, co historycy niemal kompletnie pomijają, czyli emocjami i nastrojami, przedstawia swoją wizję tego, co te kobiety mogły czuć, myśleć, czego pragnęły, czym się kierowały….

Moim zdaniem ta książka to studium o kobiecie. Autorka opowiada o Rychezie, śledzi jej losy, zastanawia się nad jej uczuciami i emocjami – i wciąż nawiązuje do współczesności, do obecnych kobiet. Porównuje.

Cieszę się, że przeczytałam i polecam każdemu- jako książkę o kobietach, ich roli w świecie i to napisaną przez kobietę, nie mężczyznę…. napisaną z sympatią i zrozumieniem, a bez napastliwości i agresji.