Recenzja książki Ja, Tamara. Powieść o Tamarze Łempickiej

Tytułem wstępu, autor zaznacza, iż książka w żadnej mierze nie jest biografią, lecz powieścią historyczną. Bardzo dobrą, w moim przekonaniu. Zatem rządzi się swoimi prawami, wyobraźnia pisarza nie ma więc granic. Choć oczywiście na końcu zamieszczono stosowne objaśnienia.

Czy rzeczywiście Tamara Łempicka, jak powiadał Pablo Picasso,niszczyła wszystko, co kochała?

Opowieść Grzegorza Musiała praktycznie wciąga od samego początku, myślę, że udało mu się przedstawić wiarygodny obraz przedstawicielki stylu art déco. Ze wszystkimi jej blaskami i cieniami. Lekarz i poeta zabiera nas w podróż po najważniejszych wydarzeniach XX wieku; jego styl jest dynamiczny, żwawy. Zaś sama artystka została uwidoczniona w wielu wymiarach: matki, żony, biseksualistki i... katoliczki. Starał się też oddać jak najwięcej szczegółów. Ta historia jest do bólu wiarygodna, ze wszystkimi detalami.

Tak bardzo chciała być z lodu, a była z ognia.

Tamara Łempicka to postać ponadprzeciętna, konsekwentna i stanowcza w dążeniu do upragnionego celu. Kobieta o dużym potencjale i ostrym języku, już jako nastolatka obyta w dziełach największych klasyków, którymi się inspirowała. Egoistka. Ekscentryczka i samotna. Indywidualistka potrafiąca odnaleźć swój własny, indywidualny styl; wyrobiona kulturalnie i towarzysko. Obeznana w literaturze i sztuce, wykształcona w najlepszych ośrodkach. Wychowywała się wśród prawdziwej śmietanki, dziadkowie bohaterki należeli do wyższych sfer. Artystka prowadząca burzliwe życie, stało się przyczyną rozpadu jej małżeństwa z prawnikiem Tadeuszem Łempickim.

Tamara nigdy nie zapomniała o swoich polskich korzeniach, akcentowała swoje pochodzenie.

Pierwszy raz jej obrazy ujrzały światło dzienne w 1922 roku, dzięki staraniom siostry. Łempicka szybko zyskała sławę, stała się znana jako portrecistka. Cierpiała na depresję, nie stroniła od środków odurzających. Wśród najważniejszych dzieł skandalistki wymienia się: Tamara w zielonym Bugatti, Adam i Ewa, Kobieta z gołębiem. Co ciekawe, jej obrazy w Polsce były rzadko eksponowane. W 2008 roku Muzeum Narodowe w Warszawie w ramach wystawy ''Wyprawa w dwudziestolecie" zaprezentowało jeden obraz portrecistki pt. Znużenie.