Dzienniki kołymskie recenzja

Uwielbiam książki Hugo-Badera. Tym razem też się nie zawiodłam. W Dziennikach została pokazana… kołymska rzeczywistość. Jest to opowieść o przeszłości, teraźniejszości, drodze, miejscach, ludziach, zwyczajach, korupcji, alkoholizmie, biedzie i bezprawiu. 

Moje skojarzenia z Kołymą to gułag, zesłańcy, przerażenie i śmierć. I owszem, w reportażu i tych historii nie brakuje. Prawie każdy mieszkaniec Kołymy niesie za sobą piętno tamtych czasów. Z autorem dzielą się swoimi przygodami, wspomnieniami i sposobami radzenia sobie z tym. Hugo –Bader umiejętnie przelewa te rozmowy na papier, tak, że mimo lejących się tam litrów wódki, przekleństw, przekupstwa i nędzy – chce się tam pojechać. Do tych ludzi. Poznać ich i poczuć na własnej skórze tą słynną wschodnią gościnność; ruszyć w wielką podróż w nieznane. Napotkani ludzie to niesamowicie ciekawe osoby, nierzadko ze zranioną duszą i osobowością. Sytuacje często absurdalne. Kraina zbudowana „na kościach więźniów”, która pochłonęła tysiące istnień ludzkich. 

Reportaż przybliża nam świat wciąż nieznany, bo mało kto z nas zawita na tamtym kawałku globu. Autor zafascynowany otoczeniem, skupił się na zwyczajnych ludziach i dzięki szybkiej asymilacji z miejscowymi,  dostrzegł w nich piękno, uczciwość, człowieczeństwo. Bardzo sugestywne opisy ułatwiają wyobrażenie sobie, jak wygląda dzisiejsza peryferyjna Rosja. 
Wisienką na torcie są liczne fotografie, uzupełniające te fascynujące opowieści. Fotografie rozmówców, drogi, przyrody, zwyczajnego życia. Dzięki nim możemy jeszcze bardziej utożsamiać się z wielką, urzekającą podróżą na Kołymę.

Polecam!