Dzienniki kołymskie

Ostatnio spotkałam się z ironicznym terminem hugo-baderyzm, z grubsza piętnującym dziennikarstwo, polegające na jeżdżeniu na wschód i opisywaniu tamtejszej biedy i pijaństwa. To wszystko u Hugo-Badera jest, więc krytyka poniekąd słuszna, ale… Zastanawiam się, jak inaczej można by to było opisać, a przede wszystkim, pominąć tę lejącą się strumieniami wódkę, która zresztą w kilku opowieściach ratuje ludziom życie. Poza tym autor ma ogromnie dużo sympatii dla swoich bohaterów. A czasem czujemy, że i w nas, głęboko, jest taki ruski człowiek, który pozwala tego rzeczywistego z krwi i kości zrozumieć, bez naiwnego zdziwienia człowieka zachodu. Co zrozumieć najtrudniej, to swoisty stosunek do przeszłości – komunistycznej, stalinowskiej i gułagowej. O tym się nie mówi, nie pamięta, ludzie żyją obok obozów, drut jeszcze wisi na słupach, a dla nich jest to jakby niewidzialne. Opis tego, jak odzyskiwano zekowski cmentarz dla przemysłu wydobywczego (mielenie zwłok przez maszynę wydobywczą) jest chyba najbardziej wstrząsający.

Trochę brakuje mi opisów i zdjęć przyrody, a także opuszczonych osiedli; nie potrafię sobie mimo wszystko wyobrazić, jak ten świat wygląda, ale rozumiem, że nie to było celem autora. Na Kołymę raczej się nie wybiorę, ale mam poczucie, że udało mi się chociaż trochę ją poznać. Dobra, wciągająca lektura.

Jacek Hugo-Bader to dla mnie numer jeden wśród pozycji dziennikarskich. Jego książki mogę kupować w ciemno. "Dzienniki Kołymskie" to genialnie wprost przekazana rzeczywistosc życia. Najcenniejsze w tej pozycji jest to, że autor w sposób wyjątkowy potrafi zgłębiać i dzielić się wrażeniami z podróży. Taki dar nie każdemu jest pisany. I właśnie ta wyjątkowa umiejętność postrzegania świata sprawia, że książki Jacka Hugo-Badera pochłaniam jednym tchem.

Fenomenalny zapis podroży po Kołymie - sercu Rosji. Opowieść, która bezsprzecznie zasługuje na miano arcydzieła. Zapiera dech w piersiach, wywołuje wybuchy śmiechu, wzrusza, czasami po prostu smuci. Te wszystkie epitety i tak nie są w stanie oddać jej wspaniałości. Jedno jest pewne - będę do niej wracać jeszcze wiele razy. Wystarczy złapać stopa, wsiąść do samochodu razem z Jackiem Hugo-Baderem i dać się porwać tej niezapomnianej przygodzie!

Przeczytana jednym tchem. Autor ma dryg, do napisania o krainach, o których lepiej tylko czytać niż w nich mieszkać. Nieszczęsny kraj, ale mający w sobie niespożyte siły. Mimo mrozu, mimo wódy, mimo po prostu nieludzkich warunków ludzie tam żyją. Polecam.

Kolejny dowód na to, że życie pisze najlepsze scenariusze a ludzie z krwi i kości opowiadają najciekawsze historie (i mówię to ja - rasowy fantasta!). Podróż przez mroźne, kołymskie bezdroża gdzie niegdyś stały, niemal rzędami, sowieckie gułagi i gdzie tysiąckilometrowa Trasa Magadan-Jakuck usypana jest ponad ciałami ich ofiar. Gdzie ludzie są twardzi jak stal, otwarci na innych i doświadczeni przez życie niczym bohaterowie najlepszych powieści historycznych. Czyta się ciekawie, niemniej jednak najlepiej wypada sam dziennik autora, przeplatany historiami bardzo wielu osób o których szybko się zapomina (ilość przytłacza). Oceniam na cztery plus. Plus za to, że Pan Jacek to mój krajan - sochaczewianin. Polecam!