Architekt recenzja

To chyba najgorszy kryminał, jaki kiedykolwiek czytałam; nawet w porównaniu z romansem kryminalnym. A co najgorsze, wcale się zbyt wiele po nim nie spodziewałam, miał stanowić miłą i łatwą odskocznię po miesiącach przeżuwania klasyki - łatwy był, aż do bólu, natomiast co do tego, że "miły", mam poważne wątpliwości.

Jedyne, co było plusem w tej książce, to sylwetka mordercy: wzięty architekt z wyższych sfer, który w zestawie z domem projektuje swojemu klientowi życie, często przez wyeliminowanie z niego żony, męża albo niegrzecznej córki. Dobry materiał na kryminał, dobry materiał na sensację. Niestety, na tym koniec. Podstawowy błąd autora to zdradzenie na wstępie nazwiska mordercy; może jestem staroświecka w tym względzie, ale najzwyczajniej w świecie nie potrafię się cieszyć kryminalną zagadką, jeśli odpowiedź mam podaną na tacy. Wiemy, kto zabił, więc po co to w ogóle czytać? Żeby się dowiedzieć, czy zabójca zostanie złapany? A kogo to obchodzi?
Wraz z pojawieniem się nazwiska Westa Crosse'a (już na okładce!) całe napięcie znika. Dalej możemy więc cieszyć się ohydnymi opisami anatomicznego rozkładu ludzkiego ciała, kiepskimi scenami seksu i dylematami głównego detektywa związanymi z jego nie-dziewczyną i adoptowanym synem-ćpunem - przecież to jest w kryminale najważniejsze, nie? No ale czego się spodziewać po amerykańskim czytadle: sex, drugs i tylko rock'n'rolla zabrakło. Mogę więc śledzić kolejne sceny erotyczne (wariant męski) lub rozczulać się nad biednym zaćpanym Billym (wariat żeński) - nie ma to jak odpowiedni dobór gatunku do treści.

Krótko mówiąc, ten wątpliwej jakości tekst to zwyczajny produkt książkowy, w którym upchano to, co we współczesnym czytadle znaleźć się powinno, i totalnie nic więcej. A nawet mniej, bo bohaterowie nie ratują drętwej fabuły, mimo że pan detektyw-psychiatra (nie wiem, w którym zawodzie jest mniej przekonujący) jest nałogowym alkoholikiem i ma problemy z kobietą - brzmi znajomo?