Prawdziwe życie recenzja

Wyobraź sobie dom, w którym prócz pomieszczeń typowo użytkowych, jak kuchnia czy łazienka, są cztery pokoje. Jeden należy do starszej siostry, drugi do młodszego brata. Trzeci zamieszkują rodzice, a czwarty należy do trupów. Brzmi przerażająco? Te trupy to myśliwskie trofea – sarny, dziki, jelenie, antylopy. Wszystkie stłoczone razem wśród czterech ścian.

Lektura „Prawdziwego życia” napełniła mnie smutkiem. Książka opowiada historię pewnej rodziny. Matka zajmuje się domem, kozami i ogrodem. Ojciec pracuje zawodowo, a w wolnym czasie poluje, stąd pokój pełen trupów. Łączy ich specyficzna relacja gdyż skupia się ona na linii ofiara-łowca. Temu przygląda się rodzeństwo, starsza córka interesująca się naukami ścisłymi i jej młodszy brat Gilles. Pewna dramatyczna sytuacja, która rozgrywa się na oczach dzieci sprawia że ich świat rozpada się na małe kawałki. Na chłopcu trauma odbija się najbardziej, a jego siostra robi wszystko by go z niej wyciągnąć.

To powieść zgoła inna. Jest osiedle Pokazowe, ale nie wiemy jakie to miasto, w jakim państwie. Nie wiemy jaki to czas. Możemy wnioskować, że akcja dzieje się w przedziale dosłownie kilku miesięcy, choć nie brak tu kilkuletniej retrospekcji. Nie znamy imion wszystkich bohaterów, a większość wydarzeń poznajemy z perspektywy narratora, którym jest dziewczynka. Wszystko to sprawia, że powieść ocenia się w kategoriach surrealizmu. Jest mocno nieprawdziwe, a z drugiej strony do bólu uniwersalnie.

Choć to powieść niewielka formą, to mocno urozmaicona językowo. Język jest prosty, ale trafia w czułe punkty. Krótkie rozdziały, rwane akapity. Dużo tu emocji i opisów zmysłów, co sprawia że treść jest mocno plastyczna i wbija się w wyobraźnię. Fragmenty dotykające przemocy są bardzo realne. Dziewczynka jako narrator, choć przecież jest dzieckiem, w wielu fragmentach udowadnia że myśli jak dorosły i zachowuje się bardzo dojrzale, w pewnym sensie staje na czele rodziny. Całość skupia się na obrazie dysfunkcyjnej rodziny, która musi zmierzyć się z różnego rodzaju przemocą.

Warto sięgnąć po „Prawdziwe życie”, choć to przewrotna i niepokojąca historia. Nawet samą formą wymyka się w wszelkich ram, a granica między fikcją a prawdą jest bardzo cienka. Lektura przenika na wskroś. I choć czyta się dosłownie w jeden wieczór, to pewne fragmenty zostają w głowie. Finał zwala z nóg, do tego stopnia że osoby wrażliwe powinny przemyśleć lekturę. Taką prozę błyskotliwą i odważną czyta się z dużą przyjemnością. Szczególnie, że to debiut Adeline Dieudonné. Zapamiętajcie to nazwisko, może być o nim głośno.