Prawdziwe życie recenzja

Pierwsze co przyciągnęło mój wzrok w tej książce? Okładka. Zdecydowanie. Wilki od zawsze były dla mnie tajemnicą i czymś, co z ogromnym zainteresowaniem chciałam zgłębiać. Po lekturze "Prawdziwego życia" zmieniam zdanie, ponieważ w tym wypadku bestia okazała się tą najgorszą.

Wiele rzeczy tutaj było nie tak. Zastanawiało mnie, czemu to biedne dziecko musiało tyle doświadczyć, nauczyć się przetrwać w tym brutalnym świecie. Od tej książki na kilometr bije przemocą domową i zaskakujące jest, że w prawdziwym życiu istnieje wiele takich przypadków, z którymi nikt nic nie robi, dopóki nie dojdzie do tragedii.

Od samego początku można wyczuć, że historię opowiada dziecko. Widzimy, w jaki sposób dziewczynka postrzega swoich oprawców i sprzymierzeńców. Mam bardzo mieszane uczucia co do tej powieści, ponieważ uważam, że jest dobrze napisana i sama historia mnie wciągnęła, ale sama nienawiść i przemoc odcisnęła na mnie nie lada piętno. Autorka "Prawdziwego życia" po prostu i znakomicie przedstawiła świat dziecięcych potrzeb i lęków, których dorośli często nie potrafią zrozumieć.

Jest to bardzo trudna, smutna, ale równocześnie poruszająca i autentyczna powieść. Mam totalny chaos w głowie po jej przeczytaniu. Nigdy w życiu nie chciałabym zostać ofiarą, drapieżnikiem zresztą też nie. Demony, które oplatały tę historię, każdą stronę, każdą myśl, nie chciały odpuścić. Kotłowały i kotłują się nadal w mojej głowie, powtarzając "Jak to możliwe?" "Dlaczego do tego dopuściłaś?" "To mogłaś być Ty". Ta książka przeraża, ale nie strachem porównawczym do horroru, czy innego filmu bądź powieści grozy. Ta powieść przeraża swoją autentycznością, która nie da Ci zasnąć.

Co byś zrobiła gdybyś musiała napisać list do ofiar przemocy domowej? Co byś napisała? Nic. Taka prawda. Bo na to wszystko aż brak słów.