Prawdziwy cud recenzja

Zetknęłam się już z niejedną książką Nicholasa Sparksa i nigdy się nie zawiodłam. Jak każdy autor pan Sparks ma swoje wzloty i upadki, nie każda książka jest bestsellerem, jednak każda wciąga w swój wyjątkowy świat. Tak było i tym razem kiedy zagłębiłam się w "Prawdziwym cudzie".

Bohaterem powieści jest Jeremy Marsh, dziennikarz, który w swoich artykułach obala mity na temat zjawisk nadprzyrodzonych, magii i wyjątkowych zdolności. Akcja rozpoczyna się banalnie, kiedy przyjeżdża do małego, zapomnianego przez świat Boone Creek, aby napisać reportaż o "duchach" na cmentarzu. Tam poznaje śliczną miejscową bibliotekarkę Lexie. Kobieta po przejściach na początku niechętnie reaguje na zaloty ze strony wschodzącej sławy dziennikarza. Oprócz rozwikłania tajemnicy cmentarza Jeremi chce zbliżyć się do Lexie. Ma przed sobą wiele zagadek, a priorytetem staję się dla niego nie praca, lecz przebywanie w towarzystwie bibliotekarki. Jeremi musi odpowiedzieć sobie na wiele pytać, miedzy innymi jaką tajemnicę skrywa miasteczko położone tam, gdzie diabeł mówi dobranoc.

Muszę przyznać, że lubię historie miłosne. I to bardzo. Szczególnie w wykonaniu Sparksa. Książka nie powala na kolana fabułą, tematyka trochę oklepana jak to sceptycy przyznają. Być może, ale czytając dzieła tego autora rozmyślam nad ważnymi sprawami. Autor naprowadza nas na dany temat, ale pozostawia czytelnikowi miejsce na wyrobienie swoich poglądów. Pokazuje przemianę ludzi pod wpływem miłości, nowych doświadczeń, oderwania się od rutyny. Popycha nas do czynu, daje nadzieję, że nie wszystko w życiu stracone. Dlatego doceniam Sparksa za jego styl, ale i mądrość ukrytą w kartach książek nazwanych romansami. Podczas czytania brakowało mi działania, namiętności, gwałtowności. Teraz wiem dlaczego. To książka nie tylko przyjemna do przeczytania na parę godzin, lecz zawierającą morał.