Trawa recenzja



Dzięki Angel KubRick @angelkubrick i Karoli @gora.ksiazek usłyszałam o tej wstrząsającej powieści graficznej, która powstała po tym, jak koreańska pisarka Keum Suk Gendry-Kim przeprowadziła wywiad z Lee Ok-sun, by od osoby, która odczuła na własnej skórze, co to znaczy być kobietą w czasie II wojny światowej, w dodatku nieletnią kobietą, dzieckiem, usłyszeć historie, których świadkowie powili znikają z tego świata, lecz one powinny już zawsze żyć w naszej świadomości jako przestroga.
Rozmowa z Lee tak nią wstrząsnęła, że zdecydowała się przekuć historię jej życia w powieść, ale nie zwyczajną, a graficzną, która wbrew pozorom potrafi dodatkowo rozedrzeć serce.

@posrod_kwiatow_i_cienie miałaś rację, musi być słodkie, bo bez tego ta gorycz, którą się odczuwa podczas czytania jest ciężka do przełknięcia.

Takie pozycje, jak ta dobitnie pokazują okrucieństwo wojny, a przy tej pozycji te zatrzymane w bezruchu kadry, stop klatki wwiercają się w głowę, emocje sięgają zenitu, są wręcz ekstremalne. Chaos myśli i ból, to tylko część uczuć, które chwytają za gardło i zaciskają się coraz mocniej.
A ta dziewczynka chciała tylko pójść do szkoły... Brutalnie podeptano jej marzenia i sprowadzono ją do roli seksualnej zabawki w służbie japońskich żołnierzy.

Serce pęka tu po wielokroć z każdym rokiem tego niemal stuletniego życia, jak podkreśla sama Lee, nieszczęśliwego życia, w którym dopiero starość przynosi jako takie ukojenie, choć czuć, że wspomnienie udręki jest wciąż żywe, jakby głód, poniżenie i bieda, brutalność, przemoc i gwałty wpisały się w codzienność, w codzienność dziecka, które z niewyobrażalnym bagażem wchodzi w dorosłość...

Lee pochodziła z rodziny, w której bieda zmusiła rodziców, by ją oddali do innej rodziny, która obiecała, że pośle ją do szkoły. Niestety zamiast do niej trafiła na pięćdziesiąt pięć lat do Chin, by razem z innymi dziewczynkami, nie tylko z Korei, ale i z Tajlandii, Wietnamu, Birmy, Chin czy Filipin, stać się pocieszycielką "strudzonych" żołnierzy. Jednak nie o troskę w tym pocieszaniu chodziło.
Dziewczęta, często porywane wprost z ulicy, trafiały do domów publicznych, gdzie dochodziło do masowych gwałtów, a do ich łóżek ustawiały się kolejki "strudzonych". Były traktowane okropnie i tylko nieliczne (mówi się o ok. góra 30%) wychodziły z tego całe, szczególnie gdy zachodziły w niechciane ciąze, które wybijane były im z brzuchów żelaznymi drągami...

Wiecie co? Nie umiem powstrzymać łez. Skończyłam w nocy, od razu usiadłam do napisania postu, na brudno i teraz, gdy go wygładzam nie widzę przez łzy...

Przeżycia Lee podane w tej formie, w czarno-białym kolorze uzmysławia, że nie wszyscy mają prawo do szarości.
Lee udaje się poznać ten odcień życia, gdy mimo utraty domu i rodziny oraz szacunku, znajduje męża, ma dzieci i udaje jej się wrócić do ojczyzny.

Kochani, nie będzie łatwo czytać tę książkę.
Będziecie źli, sfrustrowani i cholernie smutni. Będziecie płakać.

Gorąco zachęcam do kupna tej powieści, ja po zamknięciu ostatniej strony od razu poleciałam do sklepu internetowego.

Koleżanko Kochana Angel, dziękuję Ci bardzo, że mogłam z nią nie przespać nocy.