Taśmy rodzinne recenzja

《Można by powiedzieć, że rodzina Małysów to zwykła rodzina. Mająca swoje choroby, radości, problemy, tradycje... Wszystko wygląda przeciętnie, do czasu aż obejrzysz te taśmy. Taśmy rodzinne, które jednocześnie ukrywają i pokazują za dużo. 》

Marcin Małys to niespełniony artysta, tonący w długach, traumach i szarości życia. W czasie tego kryzysu nie może liczyć na pomoc rodziny. Po użyciu prywatnych, domowych nagrań do projektu artystycznego wszyscy uznają, że przekroczył granice. Wszyscy są obrażeni. Nikt nie odbiera telefonów.

Historia bohaterów "Taśm rodzinnych" jest nieprzyzwoitym zaglądaniem w prywatność ich żyć. Autor wdziera się pod ich skórę, ukazując nieprzepracowane traumy, zbyt ciężkie emocje, prawdziwe oblicza i nieoczywiste myśli.
Przedstawiając kolejne pokolenia, dziadków, rodziców i dzieci, proponuje czytelnikowi taśmową historię, idącą nieubłaganie w głąb ludzkich przeżyć, dalej i dalej - tak jak biegnie do przodu życie - nie czekając, aż przygotujemy się na ciąg dalszy.

Język autora jest bardzo obrazowy. Pióro lekkie, lecz czasem sprawia wrażenie aż nazbyt "lotnego". Skacze ze wspomnienia na wspomnienie, szybko zmienia przyjęty ciąg zdarzeń, mamy wrażenie jakbyśmy byli właśnie na taśmie - fabuła sunie do przodu, a my musimy nadążać.

Ma to jednak swoje plusy - nie sposób się tu nudzić. Historia Małysów szybko angażuje i wciąga. Porusza wiele ważnych tematów - alkoholizm, przemoc, homoseksualizm, komunikacja w relacjach, traumy, kompleksy, depresja, choroba, śmierć.

Ta tematyka może przytłaczać, lecz zgrabnie ubrana w ulotne wspomnienia, migawki, skrawki życia, lakoniczne dialogi, da się unieść.

Szczególnie ujął mnie tutaj ten powalający realizm, zero lukrowania, zero różowych okularów, drogi na skróty. Autor jest konsekwentny, rzeczy wspomniane na początku wyjaśnia na końcu, wyśmienicie budując tym zainteresowanie czytelnika.

Nie jest to prosta książka.
Nie jest na odstresowanie.
Nie jest banalna.
Jest za to ważna. Intrygująca. Refleksyjna.

Zdecydowanie mogę polecić.