Dzieci cienia recenzja

„Dzieci cienia” to debiut pisarski Kingi Dańko. To jej udane nowe wyzwanie. Podziwiam panią Monikę, że pracując jako pedagog specjalny w szkole, recenzując książki, znalazła czas na napisanie tak dojrzałej książki. Powieść miała swoja premierę 17 lutego 2023 roku.

Autorka przedstawiła historię Pawła z trzech perspektyw, które nawzajem się przenikają. Jest „Ja, „ona” i „on” . Lata najwcześniejsze opowiada babcia Pawła jego przyjaciółce. To historia jej małżeństwa z zazdrosnym mężem. Brak okazywanej przez ojca miłości odbił się na dalszym życiu Moniki. Druga perspektywa to opowiadanie Moniki, jej problem z uzależnieniem alkoholowym i brakiem należytej opieki nad synami. Z tej perspektywy najdobitniej widać jak trudno pozbyć się uzależnienia. Czasami rozumie jaką krzywdę robi dzieciom, ale zawsze znajduje sobie usprawiedliwienie dla swojego picia. Mimo wsparcia matki nie może zerwać z piciem. „Wstaję powoli z kolan i skradam się do swojej sypialni. W szafie na dole znajduję butelkę wódki. Patrzę na nią jak na zło całego świata i zarazem wybawienie.” Ta perspektywa wyzwala najwięcej skrajnych emocji, współczucie i złość, pogardę i wyrozumienie. Wreszcie trzecia perspektywa, czyli „on”, to życie Pawła jako dziecka DDD. To chłopiec, który nie zaznał miłości od matki, a który wręcz o nią błagał. „Brzydziłem się miłości i nie lubiłem tego słowa. Kojarzyło mi się z czymś złym, wręcz upokarzającym. Z ciągłą tęsknotą i rozpaczliwą potrzebą drugiej osoby.” Wciąż odrzucany i oszukiwany przez matkę, stracił wiarę w swoje możliwości i miłość. Czy taka osoba jest zdolna stworzyć prawdziwy dom, skoro sama go nie zaznała.? Okazuje się, że tak, chociaż do tego potrzeba wsparcia i zrozumienia innych osób. Takimi osobami dla Pawła jest Blanka, Kamila i Maks. Autorka przedstawiła rzeczywisty problem z jakim zmaga się cała rodzina Moniki. Przez alkoholizm jednego członka rodziny cierpią wszyscy bliscy.

Książka skłania do refleksji, jest bardzo prawdziwa. Takie rodziny żyją obok nas, a dzieci DDD potrzebują naszego wsparcia. Tytuł dobitnie odzwierciedla jak czują się takie dzieci. One muszą schodzić rodzicom z drogi, żyć w ich cieniu. Łzy cisną się do oczu na wspomnienia Pawła. „Nigdy nie czułem się jej tlenem i kawałkiem serca, jak to zwykły mówić inne rodzicielki o swoich dzieciach. Mógłbym zniknąć już dawno, a ona nawet by tego nie zauważyła. Nie byłem przecież butelką wódki, której zniknięcie doprowadzało ją do szału.” To książka psychologiczna, pokazująca z trzech perspektyw spojrzenie na taka samą sytuację. Skłania do wzruszeń i przemyśleń.
Książka otrzymana z serwisu nakanapie.pl